karate.gr: 09 - ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΤΕ: Οι Ρίζες του στο Βάθος του Χρόνου!

Από τον Θύμιο Περσίδη, Πρόεδρο της ΠΟΠΚ

Αθήνα, Φεβρουάριος 2002

Η ιστορία του Παραδοσιακού Καράτε σε παγκόσμια κλίμακα

Η ιστορία του Παραδοσιακού Καράτε στην Ελλάδα είναι φυσικά ένα μέρος της παγκόσμιας ιστορίας του καράτε.

Το “καράτε” = “άδειο χέρι”, δηλαδή η τέχνης μάχης σώμα με σώμα χωρίς όπλα, γεννήθηκε στην Κίνα, μεταφέρθηκε στην Οκινάουα λόγω εμπορικών επαφών και μετακινήσεων και ο οκιναουέζος μάστερ Φουνακόσι Γκιτσίν (1868-1957) το μελέτησε, το μορφοποίησε, το ανάπτυξε και το έφερε το 1921 στην Ιαπωνία, όπου και άνοιξε το πρώτο ντότζο (γυμναστήριο-σχολή) στο Τόκιο. Ο Φουνακόσι Γκιτσίν θεωρείται ο πατέρας του σύγχρονου Παραδοσιακού Καράτε.

Η ανταπόκριση κυρίως μεταξύ των νέων φοιτητών, οι οποίοι πάντα πρωτοπορούν, ήταν άμεση. Σε πολλά πανεπιστήμια δημιουργήθηκαν τμήματα της νέας αυτής τέχνης αυτοάμυνας, με δασκάλους από το κεντρικό ντότζο του Φουνακόσι Γκιτσίν. Η ανάπτυξη του Καράτε ήταν εκρηκτική. Οι ξένοι επισκέπτες στην Ιαπωνία, που ενδιαφέρθηκαν σε βάθος, το μετέφεραν στις πατρίδες τους, ενώ ταυτόχρονα ιάπωνες εκπαιδευτές εγκαταστάθηκαν σε δεκάδες χώρες στον κόσμο με αποτέλεσμα η μαχητική αυτή τέχνη της αυτοάμυνας να γίνει ένα δημοφιλέστατο σπορ αναπτυσσόμενο από εθνικές αθλητικές ομοσπονδίες.

Όταν πέθανε ο Φουνακόσι Γκιτσίν, οι μαθητές του πήραν διαφορετικούς δρόμους. Τροποποιώντας τις διδασκαλίες του δασκάλου τους έγιναν οι ιδρυτές παραδοσιακών στυλ και αντίστοιχων ομοσπονδιών. Ο Μασατόσι Νακαγιάμα ίδρυσε το Σότοκαν, Χιρονόρι Ότσουκα το Γουάντο και ο Σιγκέρου Εγκάμι το Σότο-κάι. 

Ο μάστερ Χιντετάκα Νισιγιάμα

Ιάπωνας μάστερ του καράτε, συγγραφέας, διευθυντής και πρωτοπόρος.

Γεννημένος στο Τόκιο το 1928, ο Χιντετάκα Νισιγιάμα άρχισε την εκπαίδευση στο καράτε το 1943 υπό τον Φουνακόσι Γκιτσίν στο Σότο-καν. Δύο χρόνια αργότερα, και ενώ φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο Τακουσόκου, υπήρξε μέλος της πανεπιστημιακής ομάδας καράτε, της οποίας έγινε επικεφαλής το 1949. Ήταν συνιδρυτής της Πανιαπωνικής Κολεγιακής Ομοσπονδίας Καράτε και εκλέχθηκε ο πρώτος πρόεδρός της.

Ο Νισιγιάμα πήρε μάστερ στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο Τακουσόκου το 1951. Την ίδια χρονιά έγινε συνιδρυτής της Ιαπωνικής Ένωσης Καράτε (JKA) και εκλέχθηκε μέλος τους διοικητικού της συμβουλίου.

Το 1952, έγινε μέλος του επιτελείου εκπαίδευσης μαχητικών τεχνών του Εκπαιδευτικού Προγράμματος Μάχης της SAC (Strategic Air Command). Τα μέλη της SAC εκπαιδεύονταν στο τζούντο, το αϊκίντο και καράτε στο Κόντοκαν (αθλητικό κέντρο εκπαίδευσης στο τζούντο, Τόκυο). Στους υπόλοιπους εκπαιδευτές αυτού του προγράμματος περιλαμβάνονταν ο Φουνακόσι Γκιτσίν, ο Μασατόσι Νακαγιάμα και ο Ισάο Ομπάτα. Το 1953, η SAC κάλεσε τον Νισιγιάμα να γίνει μέλος της 10μελούς αποστολής επίδειξης Μαχητικών Τεχνών από την Ιαπωνία στις ΗΠΑ. Η ομάδα επισκέφθηκε τις βάσεις της SAC στις Ηνωμένες Πολιτείες επί τρεις μήνες, δίνοντας μαθήματα στο καράτε, το τζούντο και το αϊκίντο.

Το βιβλίο «Καράτε – Η τέχνη της μάχης του Άδειου Χεριού», στο οποίο ήταν συν-συγγραφέας ο Νισιγιάμα, και εκδόθηκε το 1960, θεωρείται σήμερα το απόλυτο εγχειρίδιο επί του θέματος. Έχει εκδοθεί 70 φορές (2.000 αντίτυπα ανά έκδοση) και θεωρείται το μεγαλύτερο μπεστ-σέλερ στην ιστορία του καράτε.

Τον Ιούλιο του 1961, οι μαθητές καράτε της SAC και τα μέλη της JKA που κατοικούσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες κάλεσαν τον Νισιγιάμα να επισκεφθεί την Αμερική. Αργότερα την ίδια χρονιά, οργάνωσε την Παναμερικανική Ομοσπονδία Καράτε (AAKF) ως έναν εθνικό ερασιτεχνικό οργανισμό καράτε. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, ο Νισιγιάμα οργάνωσε υπό την αιγίδα της AAKF το πρώτο Εθνικό Πρωτάθλημα Καράτε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, όπου έφτιαξε και το ντότζο του. Από τότε ο Νισιγιάμα είναι βασική δύναμη στη διάδοση του Σότοκαν καράτε στις ΗΠΑ και σε διεθνή κλίμακα.

Το 1965, ο Νισιγιάμα οργάνωσε μια επιτροπή με τη συνεργασία των μεγαλύτερων ιαπωνικών στυλ καράτε που οδήγησε στο πρώτο Πρωτάθλημα Καλής Θέλησης Ηνωμένων Πολιτειών εναντίον Ιαπωνίας. Εξαιτίας της συμμετοχής της Πανιαπωνικής Κολλεγιακής Ομάδας Κα-ράτε, αυτός ο αγώνας έγινε ο πρώτος διεθνής αγώνας καράτε.

Το 1968, ο Νισιγιάμα διοργάνωσε το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Καράτε με πρόσκληση, που έγινε στο Sports Arena του Λος Άντζελες, ταυτό-χρονα με το Ολυμπιακό Αναμνηστικό Πρωτάθλημα που οργάνωσε η Μεξικανική Ομοσπονδία Καράτε στο Μεξικό. Κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος έγινε μια σύσκεψη η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση ενός παγκόσμιου οργανισμού καράτε και του Πρώτου Παγκόσμιου Πρωταθλήματός του στο Τόκιο. Το 1970, κατά τη διάρκεια της επανοργάνωσης της AAKF ως εθνικής ομοσπονδίας του παραδοσιακού καράτε, η αμερικανική ομάδα καράτε της JKA αποχωρίστηκε από την JKA της Ιαπωνίας και έγινε JKA-US, μέλος της AAKF.

Ο Νισιγιάμα συνέχισε να είναι πρόεδρος της JKA-US και της AAKF. Τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, η AAKF έγινε μέλος της Ολυμπιακής Επιτροπής των ΗΠΑ.

Το 1973, ο Νισιγιάμα έγινε συνιδρυτής της Παναμερικανικής Ένωσης Καράτε (PAKU) και εκλέχθηκε πρώτος πρόεδρός της. Το πρώτο πρωτάθλημα της PAKU έγινε στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Με βάση μια συμφωνία του 1968 στη σύσκεψη του Μεξικού, έγιναν πρωταθλήματα στο Τόκιο (1970) και στο Παρίσι (1973). Αυτά τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα είχαν ως αποτέλεσμα διαφωνίες που προκλήθηκαν από την έλλειψη επίσημης παγκόσμιας οργάνωσης. Ακολούθησε μια διεθνής σύσκεψη στη Νέα Υόρκη, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ερασιτεχνικού Καράτε (IAKF) με διευθυντή τον Νισιγιάμα. Το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της IAKF έγινε το 1975 στο Λος Άντζελες.

Ο Νισιγιάμα επέβλεψε τη δημιουργία της Επιτροπής Πρωταθλήματος Μεσογειακού Καράτε και της Βολιβιανής Ομοσπονδίας Καράτε το 1976. Την ίδια χρονιά, ενεργώντας εκ μέρους της IAKF, αιτήθηκε στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή την αναγνώριση του Καράτε.

Στη συνέχεια ο Νισιγιάμα υποστήριξε τη δημιουργία της Συνομοσπονδίας Καράτε της Κεντρικής Αμερικής/Καραϊβικής και της Ερασιτεχνικής Ομοσπονδίας Καράτε Ασίας/Ωκεανίας. Το 1979, σύμφωνα με τον αμερικανικό νόμο που ρυθμίζει τα διοικητικά σώματα των εθνικών ερασιτεχνικών αθλημάτων, την Παναμερικανική Ομοσπονδία Καράτε ανέλαβε η Αμερικανική Ομοσπονδία Αμερικανικού Καράτε, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός. Ο Νισιγιάμα έγινε ο πρώτος πρόεδρός της.

Το 1981, υποστήριξε τη δημιουργία της Συνομοσπονδίας Καράτε Νότιας Αμερικής και της Συνομοσπονδίας Καράτε Βόρειας Αμερικής.

Το 1985, η IAKF άλλαξε το όνομά της σε Παγκόσμια Ομοσπονδία Παραδοσιακού Καράτε (International Traditional Karate Federation, ITKF) επειδή η λέξη “καράτε” είχε γίνει πλέον ένας γενικός όρος που εφαρμόζεται σε μια ποικιλία μαχητικών αθλημάτων με γροθιές και λακτίσματα. Η ITKF, υπό τη διεύθυνση του Νισιγιάμα, ήθελε να ξεκαθαρίσει ότι ήταν το κυβερνών σώμα του Παγκόσμιου Παραδοσιακού Καράτε. Το 1987, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αποδέχθηκε και επιβεβαίωσε επίσημα ότι η ITKF ήταν παγκοσμίως το κυβερνών σώμα για το παραδοσιακό καράτε.

Η φήμη του Νισιγιάμα απλώθηκε κυρίως εξαιτίας της ανώτερης τεχνικής επιδεξιότητάς του και της πειθαρχημένης εκπαίδευσής του.

Ανάμεσα στους πρώην μαθητές του είναι οι ιάπωνες πρωταθλητές Κεϊνοσούκε Ενοέντα και Χιρόσι Σιράι. Εκπαίδευσε διεθνείς και εθνικούς εκπαιδευτές, εθνικούς πρωταθλητές και διασημότητες.

Ο Νισιγιάμα συνεχίζει να εκπαιδεύει στο Κεντρικό Ντότζο του στο Λος Άντζελες και δίνει σεμινάρια και μαθήματα στις ΗΠΑ και στο εξωτερικό. Επίσης γράφει καινούργια βιβλία και εγχειρίδια, και βγάζει βιντεοκασέτες για τη διάδοση του Παραδοσιακού Καράτε.

Η ιστορία του Παραδοσιακού Καράτε στην Ελλάδα 

Το καράτε πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα το 1956 όπως λένε οι παλιοί. Κάποιος άγγλος υπάλληλος της αγγλικής πρεσβείας έκανε προπονήσεις για λίγους στον Πανελλήνιο Γ.Σ.

Μετά το καράτε χάθηκε για λίγο και εμφανίστηκε το 1960 από μάλλον αμφιβόλου πιστότητας εκπαιδευτές σε ιδιωτικές σχολές.

Το 1962 διδάχθηκε πραγματικό καράτε μέσα στην Αμερικανική Βάση του Ελληνικού.

Επόμενες προσπάθειες ήταν σε Πανεπιστήμια και ιδιωτικές σχολές πάλι από φοιτητές, κυρίως τον Γιώργο Πιντέρη, που σπουδάζοντας στο εξωτερικό είχαν διδαχθεί απευθείας από ιάπωνες δασκάλους.

Το 1969, ο Γιάννης Βερώνης ήταν ο πρώτος επαγγελματίας εκπαιδευτής. Τέως ναυτικός που έμεινε μερικά χρόνια στην Ιαπωνία, εγκαταστάθηκε το 1969 στην Αθήνα και ίδρυσε το δικό του ντότζο (σχολή BUDOKAN στους Αμπελοκήπους), έχοντας 1 νταν στο τζούντο και 3 νταν στο Σότοκαν Καράτε. Επόμενη ουσιαστική ώθηση στην ανάπτυξη του καράτε δόθηκε από τον Ιάπωνα Τετσούο Οτάκε, ο οποίος εγκαταστάθηκε κατά το 1970 στην Αθήνα και άρχισε τη διδασκαλία του από το Ε.Μ. Πολυτεχνείο. Ο Βερώνης και ο Οτάκε έβγαλαν μια γενιά εκπαιδευτών στο Σότοκαν Καράτε, οι οποίοι με τη σειρά τους έβγαλαν μια δεύτερη γενειά εκπαιδευτών που είναι σήμερα κατά το πλείστον οι εκπαιδευτές των συλλόγων της ΕΟΕΚ για το παραδοσιακό Σότοκαν Καράτε, ενώ για τα άλλα παραδοσιακά στυλ (Γουάντο-ρύου, Γκότζου-ρύου, Σίτο-ρύου) πραγματοποιήθηκε μια παρόμοια αλλά μικρότερης κλίμακας ανάπτυξη.

Έτσι, το Καράτε αναπτύχθηκε και αυτομάτως δημιουργήθηκε η ανάγκη συμμετοχής ελλήνων αθλητών σε διεθνείς διοργανώσεις. Δημιουργήθηκε γι’ αυτό ο πρώτος συλλογικός φορέας που ήταν η Ελληνική Εταιρεία Καράτε, μια αστική εταιρεία μη κερδοσκοπική με πρόεδρο τον Ανδρέα Εμμανουήλ και γεν. γραμματέα τον Θύμιο Περσίδη, η οποία διοικούσε αρχικά το άθλημα 7-10 συλλόγων και σχολών των παραδοσιακών στυλ Καράτε.

Ήδη στις μεγάλες χώρες (Ευρώπη και Αμερική) είχαν εγκατασταθεί ονομαστοί ιάπωνες εκπαιδευτές, οι οποίοι μετά από σκληρή δουλειά ετών είχαν βγάλει αθλητές που έπαιζαν με ίσους όρους τους ιάπωνες πρωταθλητές.

Την Τετάρτη, 17-10-1979, οι σχολές του Σότοκαν Καράτε μέλη της ιαπωνικής ομοσπονδίας Japan Karate Association μέσω του αρχηγού εκπαιδευτή για την Ευρώπη Κεϊνοσούκε Ενοέντα, διοργάνωσαν πρωτάθλημα στον “Μίλωνα” της Νέας Σμύρνης. Το περιοδικό ΔΥΝΑΜΙΚΟ δημοσίευε ανελλιπώς για τους έλληνες φιλάθλους τα νέα των ελληνικών αγώνων καράτε, ενώ κρατούσε πάντα τους αναγνώστες του σε επαφή με τα διεθνή γεγονότα, δημιουργώντας στους αθλητές την επιθυμία να βγουν και να διακριθούν στο εξωτερικό.

Το Δεκέμβριο 1981 έγιναν στον Πανελλήνιο Γ.Σ. οι Πανελλήνιοι Αγώνες Ερασιτεχνικού Καράτε της Ελληνικής Εταιρείας Καράτε.

Ελληνικές ομάδες καράτε άρχισαν να βγαίνουν σε πανευρωπαϊκούς και παγκόσμιους.

Από το 1961, όμως, ο επίσης μαθητής του Φουνακόσι Γκιτσίν, Χιντετάκα Νισιγιάμα, προσκεκλημένος από το Πεντάγωνο των ΗΠΑ να διδάξει καράτε σε στρατιωτικές σχολές, εγκαταστάθηκε στην Αμερική και οργάνωσε το 1975 όπως αναφέραμε, την International Amateur Karate Federation (IAKF) ) με έδρα στο Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, της οποίας μέλος έγινε και η Ελληνική Εταιρεία Καράτε το 1982.

Στις 21-23 Νοεμβρίου 1983 η Ελληνική Εταιρεία Καράτε έστειλε στο Κάιρο δεκαπενταμελή ελληνική αποστολή (άνω φωτό) στο 4ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της International Amateur Karate Federation (IAKF) με πρόεδρο τον Χιντετάκα Νισιγιάμα, ως εθνική ομοσπονδία παραδοσιακών στυλ και μέλος της διεθνούς αυτής ομοσπονδίας παραδοσιακών στυλ. Το περιοδικό ΔΥΝΑΜΙΚΟ του "ανεπανάληπτου" Θύμιου Περσίδη κάλυψε από κοντά κάθε λεπτομέρεια των αγώνων και των δραστηριοτήτων της ελληνικής αποστολής, ώστε τίποτε δεν μπορεί να αμφισβητηθεί σήμερα.

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1984 η Ελληνική Εταιρεία Καράτε διοργάνωσε ακόμα ένα αξέχαστο πανελλήνιο πρωτάθλημα παραδοσιακού καράτε, όπου πήρε μέρος η αφρόκρεμα των ελλήνων αθλητών. Το 1984 και το 1985 η Ελληνική Εταιρεία Καράτε λάμβανε μέρος συστηματικά σε διεθνείς αγώνες της IAKF και του ευρωπαϊκού κλάδου της EKF.

Το 1986 η Ελληνική Εταιρεία Καράτε εξελίχθηκε στην Ελληνική Ομοσπονδία Ερασιτεχνικού Καράτε με πρόεδρο τον Τάκη Μακρή, γεν. γραμματέα τον Θύμιο Περσίδη και έδρα το γραφείο του δεύτερου (για 5 ολόκληρα χρόνια). Το 1987 η ΕΟΕΚ έκανε αίτηση αναγνώρισης στη ΓΓΑ, η οποία ευοδώθηκε το 1990 (τρία χρόνια αργότερα).            

Αλλά το 1985 η παγκόσμια IAKF πέρασε μια πρόσκαιρη διοικητική κρίση, η οποία ήταν αποτέλεσμα διαφωνιών μεταξύ των Γιαπωνέζων δασκάλων ως προς τις θέσεις και τους τίτλους στο παγκόσμιο καράτε. Πολλοί ιάπωνες δάσκαλοι, θέλοντας να σαμποτάρουν τον Νισιγιάμα, συμβούλεψαν τους μαθητές τους, οι οποίοι ήταν ήδη διοικητικοί σε εθνικές ομοσπονδίες, να εγκαταλείψουν την IAKF και να εγγραφούν μέλη στην άλλη μεγάλη παγκόσμια ομοσπονδία, την World Union of Karate-do Organizations (WUKO), η οποία δεχόταν ως μέλη της οποιαδήποτε εθνική ομοσπονδία με όποιο καράτε δήλωνε ότι έκανε. Έτσι και στην ελληνική ομοσπονδία κυριάρχησε η αφύσικη και παράλογη προτροπή του ιάπωνα αρχηγού εκπαιδευτή για την Αγγλία και Ελλάδα Κεϊνοσούκε Ενοέντα.

Τότε η διοίκηση της ΕΟΕΚ, με προτροπή των Σανιώτη και Οτάκε και με πλήρη επίγνωση της επιλογής της, πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει οριστικά την IAKF και να εγγραφεί στην WUKO.

Μετά την εγγραφή της ΕΟΕΚ στη WUKO το 1987, η εθνική ομάδα της ΕΟΕΚ κατέβηκε στους Παγκόσμιους της WUKO στο Κάιρο τον Οκτώβριο του 1988. Παρόν και το ΔΥΝΑΜΙΚΟ, που έγραφε την ιστορία του Καράτε. Όπως είναι φυσικό, οι κανονισμοί διαμορφώνουν την προπόνηση και η προπόνηση το άθλημα. Έτσι, το καράτε της ΕΟΕΚ έφυγε πολύ μακριά από τις θεμελιώδεις αρχές του Παραδοσιακού Καράτε.

Εν τω μεταξύ η WUKO έκανε αίτηση αναγνώρισης στη ΔΟΕ, η οποία έγινε δεκτή σε πρώτη φάση. Αλλά η IAKF δεν έσβησε παρά μόνο άλλαξε το όνομά της. O Χ. Νισιγιάμα, πρόεδρος της IAKF δημιούργησε την International Traditional Karate Federation, ITKF (Παγκόσμια Ομοσπονδία Παραδοσιακού Καράτε), συγκέντρωσε γύρω του ένα μεγάλο μέρος από τις εθνικές ομοσπονδίες παραδοσιακών στυλ, που είχε μέλη η IAKF, διαμαρτυρήθηκε στη ΔΟΕ για την αναγνώριση της WUKO και έκανε με τη σειρά του αίτηση αναγνώρισης στη ΔΟΕ. Η ΔΟΕ απέσυρε την αναγνώριση της WUKO και δημιούργησε αθλητική δικαστική επιτροπή, η οποία θα έκρινε: 1) αν το καράτε της WUKO είναι ίδιο ή όχι με το καράτε της ITKF, και 2) αν οι δύο ομοσπονδίες έχουν πραγματικά αρκετά μέλη η κάθε μία, ώστε να θεωρούνται ότι έχουν διαφορετική και υπαρκτή παγκόσμια οργάνωση.

 Το αποτέλεσμα ήταν ότι πραγματικά επρόκειτο για δύο υπαρκτές και ξεχωριστές παγκόσμιες ομοσπονδίες.           

Η ΔΟΕ κάλεσε τότε τις δύο ομοσπονδίες σε φιλικό διακανονισμό και ρώτησε την ITKF τι είδους καράτε καλύπτει. Η ITKF απάντησε: «Εμείς κάνουμε Παραδοσιακό Καράτε». Στη συνέχεια η ΔΟΕ ρώτησε τη WUKO τι είδους καράτε καλύπτει και η WUKO απάντησε: «Εμείς κάνουμε "όλα τα άλλα" Καράτε».

Από εκείνη τη στιγμή η ITKF και η WUKO συμφώνησαν ενώπιον της ΔΟΕ όσον αφορά στο είδος του καράτε που καλύπτουν παγκοσμίως: η μία το Παραδοσιακό και η άλλη το Γενικό Καράτε, και ανέλαβαν την υποχρέωση να δημιουργήσουν μια συνομοσπονδία με ΔΥΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ομοσπονδίες όπου καμιά δεν θα αναμιγνύεται στη διοίκηση ή στα τεχνικά της άλλης, ώστε να αναγνωρισθούν από τη ΔΟΕ.

Τα ανωτέρω είναι σαφώς γραμμένα στα Πρακτικά του 101ου Συνεδρίου της Ολομέλειας της ΔΟΕ τον Οκτώβριο του 1993 στο Μόντε Κάρλο. Έτσι, λοιπόν, ξεκαθαρίστηκε σε παγκόσμια κλίμακα ότι η ITKF ήταν και είναι το σώμα που διοικεί παγκόσμια το Παραδοσιακό Καράτε, ενώ η WUKO είναι το σώμα που διοικεί παγκόσμια κάθε άλλο είδος καράτε εκτός από το Παραδοσιακό. Και η διαφορά μεταξύ Παραδοσιακού Καράτε και κάθε άλλου είδους καράτε είναι τεράστια.

Όσα χρόνια, όμως, η ΕΟΕΚ συνέχιζε τον δρόμο που επέλεξε εκτός Παραδοσιακού Καράτε, μερικοί έμειναν πιστοί στις πεποιθήσεις τους. Ο Γιώργος Παναγιωτίδης με τους συλλόγους του, ο Παναγιώτης Δρακόπουλος με τους συλλόγους του και άλλοι παρέμειναν στο Παραδοσιακό Καράτε του Χιντετάκα Νισιγιάμα ιδρύοντας το 1988 την Ελληνική Ομοσπονδία Παραδοσιακού Καράτε (ΕΟΠΚ) και εγγράφοντάς την μέλος της παγκόσμιας ITKF.

Κατά τους παγκόσμιους αγώνες της ITKF το 1990 στο Περού προέκυψε μια νέα διαφοροποίηση. Ο Γιώργος Παναγιωτίδης με τους συλλόγους του προτίμησαν να εγκαταλείψουν την ITKF και να γίνουν μέλη του οργανισμού καράτε (SKI, Shotokan Karate International) ενός άλλου μεγάλου δασκάλου, του Χιροκάζου Καναζάβα.

        Με αυτό τον τρόπο παρέμειναν στην ITKF μόνο οι σύλλογοι των Παναγιώτη Δρακόπουλου, Μιχάλη Προκοπίου, Δημήτρη Μαρτάκη, Ζαχαρία Καπανταϊδάκη και Γιάννη Νικολάου  για να κρατήσουν την ελληνική επαφή με την παγκόσμια ομοσπονδία του Παραδοσιακού Καράτε.

Χρειάστηκαν τρία χρόνια για να δημιουργηθούν από το μηδέν πέντε σύλλογοι Παραδοσιακού Καράτε και να ιδρύσουν με βάση τον νόμο 75/75 την Πανελλήνια Ομοσπονδία Παραδοσιακού Καράτε, η οποία νομιμοποιήθηκε με τον αρ. μητρ. Πρωτ. Αθηνών 548/30-1-1995.

Αλλά η μοίρα επιφύλασσε για τη μικρή ομοσπονδία ένα μεγάλο «αθλητικό Γολγοθά»: από την πρώτη της κιόλας ημέρα η παντοδύναμη ΕΟΕΚ (με πάνω από 200 συλλόγους και πάνω από 100 εκατ. επιχορήγηση) βάλθηκε να υφαρπάξει τα δικαιώματά της ΠΟΠΚ στο Παραδοσιακό Καράτε ισχυριζόμενη ψευδέστατα ότι η ίδια έκανε και Παραδοσιακό Καράτε. Στον κόσμο του Καράτε όλοι γνώριζαν αυτό το ψεύδος. Αυτή ακριβώς είναι και μια από τις πολλές και σημαντικές διαφορές (για όσους αναρωτιόνται) μεταξύ του Παραδοσιακού Καράτε και των «άλλων καράτε»: στο Παραδοσιακό Καράτε διδάσκεται ηθική και εντιμότητα!

Έξι χρόνια στα δικαστήρια και τελικά η παντοδύναμη (αναγνωρισμένη και επιχορηγούμενη από τη ΓΓΑ) ΕΟΕΚ έχασε από τη μη αναγνωρισμένη μικρή ΠΟΠΚ. Και αυτό ήταν και το δίκαιο.

Επί δεκατέσσερα χρόνια η ΠΟΠΚ είναι ενεργό μέλος της ITKF και στέλνει με οικονομικές θυσίες αθλητές της στους πανευρωπαϊκούς και τους παγκόσμιους της ITKF, πώς τολμάει λοιπόν η ΕΟΕΚ, σήμερα ΕΛΟΚ, ακόμα και να αναλογίζεται ότι έχει την παραμικρή σχέση με το Παραδοσιακό Καράτε; Αντίθετα, μάλιστα, η ΕΛΟΚ οφείλει εξηγήσεις στην παγκόσμια οικογένεια του καράτε, διότι με τις επιλογές των διοικούντων της απέτρεψε τη δημιουργία της κοινής συνομοσπονδίας (κατά προτροπή της ΔΟΕ και δική της συμφωνία) μεταξύ ITKF και WUKO (σήμερα WKF), η οποία αν είχε επιτευχθεί όπως ήταν φυσικό μέχρι το 1995-1996, σήμερα (2002) θα προετοιμάζαμε και Ολυμπιακούς Καράτε στην Αθήνα του 2004.

Από το 1995, λοιπόν, μέχρι το 2001 η μικρή ΠΟΠΚ αύξησε τους συλλόγους-μέλη της από τους πέντε (5) που την ίδρυσαν αρχικά στους είκοσι τρεις (23), που είχε ανέλθει ο αριθμός τους στα τέλη Δεκεμβρίου 2001, ενώ αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για την εγγραφή (στην ΠΟΠΚ) τριών ομάδων σωματείων με έξι, δεκατέσσερα και είκοσι τρία μέλη-συλλόγους η κάθε ομάδα αντίστοιχα. Πρόκειται για μια πραγματικά εκρηκτική ανάπτυξη ομοσπονδίας.

Από το 1990 έως και το 2001 η ΠΟΠΚ με αρχηγό εκπαιδευτή τον Παναγιώτη Δρακόπουλο έστελνε εθνικές αποστολές σχεδόν σε όλους τους Πανευρωπαϊκούς και τους Παγκόσμιους Αγώνες της ITKF. Οι οικονομικές θυσίες για τις ετήσιες συνδρομές στην ITKF, την ETKF (ευρωπαϊκό κλάδο της ΙΤΚF), για τα αεροπορικά εισιτήρια, τα έξοδα διαμονής-διατροφής και τα τέλη συμμετοχής σε σεμινάρια και αγώνες ήταν δυσβάσταχτες για τους συλλόγους και τα ηρωικά άτομα που συμμετείχαν στις αποστολές και κράτησα την επαφή. Παρ’ όλα αυτά, η ηρωική προσπάθεια έδωσε καρπούς, γιατί η ελληνική σημαία σηκώθηκε και ο εθνικός μας ύμνος γέμισε το στάδιο σε αρκετές περιπτώσεις, που θεωρούνται πολλές για μια χωρίς οικονομικούς πόρους μικρή ομοσπονδία, μιας μικρής χώρας και μάλιστα με εσωεθνικό δικαστικό και οικονομικό πόλεμο από μια παντοδύναμη αντίπαλη ομοσπονδία (στην ουσία από το ίδιο το κράτος).

Με βαθιά ιαπωνική υπόκλιση

karate.gr - για όσους ξέρουν να διαβάζουν!

  Αρχική      Επικαιρότητα      ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΤΕ .