karate.gr: 09 - ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΤΕ: Οι Ρίζες του στο Βάθος του Χρόνου!

Σύμφωνα με πολυάριθμους θρύλους, οι μαχητικές τέχνες φαίνονται να έχουν την προέλευσή τους στη Νοτιοανατολική Ασία ή την Ινδία. Ο Siddartha Gautama γεννήθηκε σαν πρίγκιπας στη βόρεια Ινδία περίπου το 560 π.Χ. 

Επειδή ήταν πρίγκιπας, δεν είχε την άδεια να αφήσει το έδαφος ποτέ του παλατιού. Αφήνοντας, όμως, την περιέργειά του να κυριαρχήσει, μια ημέρα βγήκε έξω από το παλάτι για να περιπλανηθεί στο βασίλειό του και να δει τους υπηκόους του να υποφέρουν από τη φτώχεια. 

Μην καταλαβαίνοντας γιατί οι άνθρωποι έπρεπε να υποφέρουν, αφοσιώθηκε στην αναζήτηση της αλήθειας περιπλανώμενος στα δάση. Έψαχνε για 14 χρόνια μέσα σε βαθιές σκέψεις διαλογισμού, ουσιαστικά μόνος στις ζούγκλες της Ινδίας. Μια ημέρα καθισμένος κάτω από ένα δέντρο «διαφωτιστικέ από την αλήθεια» και μετά από αυτό ταξίδεψε σε όλη την Ασία προκειμένου να διδάξει και σε άλλους ανθρώπους αυτή την πορεία προς το Διαφωτισμό. Έγινε γνωστός ως ο Βούδας, που σημαίνει “ο φωτισμένος”

Ένας από τους πιστούς του, ο Daruma ή Bohdidarma (φωτό), ταξίδευε μετά από χρόνια στην Κίνα για να διαφωτίσει τους ανθρώπους με τη διδασκαλία του Βουδισμόυ Ζεν. Με τα μεγάλα ταξίδια που έκανε και τους διαφορετικούς ανθρώπους που αντιμετώπιζε, ο Bohdidarma συνειδητοποίησε ότι το σώμα του, όπως και τα σώματα των ακόλουθών του, δεν ήταν αρκετά ισχυρά για να υπομείνουν τις κακουχίες των ταξιδιών τους και να αντιμετωπίζουν τους ληστές των καραβανιών, ώστε να φέρουν το Διαφωτισμό σε ανθρώπους μακρινών περιοχών. Ανέπτυξε, λοιπόν ένα σύστημα φυσικής αγωγής επαναλαμβανόμενων ασκήσεων, που θα ενίσχυε τα σώματά τους, το οποίο δίδαξε και στους ακόλουθούς του. 

Αυτές οι μέθοδοι άσκησης υιοθετήθηκαν αργότερα από μοναχούς στα μοναστήρια των ναών Shaolin στην Κίνα, όπου  στη γαλήνη και απομόνωση του μοναστηριού μελετήθηκαν και μορφοποιήθηκαν σε τεχνικές αυτοάμυνας κατά των ληστών, ταξινομήθηκαν οργανώθηκαν από τους μοναχούς για να γίνουν η πνευματική και αποτελεσματική τέχνη αυτοάμυνας των μοναχών Σαολίν. Κατά τη διάρκεια πολλών ετών μελέτης και επεξεργασίας, οι Κινέζοι ανέπτυξαν τις μαχητικές τέχνες στα γνωστά σήμερα Kempo και Shaolin Kung-fu.

Τις επόμενες δεκαετίες, οι μαχητικές τέχνες κινήθηκαν προς την Οkinawa μέσω των εμπόρων και των ναυτικών από την επαρχία Fukien της Κίνας, και αναπτύχθηκαν σε μια μαχητική τέχνη γνωστή ως Okinawa-te. Το Okinawa-te δεν ήταν η μόνη μορφή μαχητικών τεχνών που αναπτυσσόταν στην Ιαπωνία εκείνη την εποχή. Αναπτύσσονταν επίσης το τζούντο, το κέντο το μπο και άλλες μαχητικές τέχνες. Όλες, όμως, φαίνονταν να προέρχονται από το βουδισμό Zen, που ήταν η ιαπωνική μορφοποίηση του Βουδισμού.

Οι μαχητικές τέχνες άνθισαν πραγματικά σε εκείνα τα χρόνια, όταν άρχισαν να εκπαιδεύονται οι βουδιστές ιερείς για να φθάσουν "στο φωτισμό". Γύρω στον 7ο ή 8ο αιώνα, είναι αυτοί οι Βουδιστές μοναχοί που εμφανίζονται πίσω από τις σημερινές τεχνικές της Ιαπωνίας που μελετήθηκαν στην Κίνα, στις αυλές των μοναστηριών των Sui και των Tang. Οι μαχητικές τέχνες ασκήθηκαν για μια μεγάλη χρονική περίοδο μέσα σε εκείνους στους βουδιστικούς ναούς Zen και παρέμειναν ερμητικά μυστικές για πολλά χρόνια. 

Η Ζωή στην Οκινάουα

Οι μαχητικές τέχνες των νησιών της Okinawa χάνονται πίσω στον 7ο αιώνα. Οι κινεζικές μαχητικές τέχνες εισήχθησαν στην Οkinawa μέσω των κινέζων ταοϊστών και βουδιστών μοναχών αργά σε αυτόν τον αιώνα. 

Αργότερα, το 1392, 36 κινεζικές οικογένειες μετοίκησαν στην Okinawa, και το ύφος των μαχητικών τεχνών τους, το kempo (κινέζικη πυγμαχία) "απορροφήθηκε στις μαχητικές τέχνες της Okinawa και αποτέλεσε τη βάση του Οκινάουα-τε.

Η προέλευση των σημερινών τεσσάρων σημαντικότερων ιαπωνικών συστημάτων καράτε (Σότοκαν, Σίτο-ρύου, Γουάντο-ρύου και Γκότζου-ρύου) ανευρίσκεται σε μια αλυσίδα νησιών, τα Ρύου-κύου, της Ιαπωνίας κατά τον 18^ο αιώνα. Η αλυσίδα αυτή βρίσκεται μεταξύ της Ιαπωνίας (βορειοανατολικά), της ηπειρωτικής χώρας (Κίνα, δύση) και της Ταϊβάν (νοτιοδυτικό σημείο).  Η Okinawa είναι το μεγαλύτερο αυτών των νησιών, όπου και υπήρξε μια τοπική μαχητική μορφή τέχνης στην οποία ασκούνταν κρυφά οι Οκιναουέζοι, αποκαλούμενη "Te" ή "χέρια".   

Ο δέκατος ένατος αιώνας: Στη Δύση, ο τελικός θρίαμβος της Βιομηχανικής επανάστασης, η εξερεύνηση και τελική κατάκτηση της Αμερικής. Στην Ανατολή, η Κίνα τελείως αδύναμη κυβερνάται διαιρεμένη από Δυτικές δυνάμεις. Στην Ιαπωνία ξεκινάει η πολιτιστική και τεχνική επανάσταση. στα νότια της Ιαπωνίας βρίσκονται τα Ρύουκυου, μια αλυσίδα από νησιά, που συνδέουν την Κίνα με την Ιαπωνία. Το αρχιπέλαγος αυτό, στο οποίο κυριαρχεί το νησί της Οκινάουα γνωρίζει την αναγέννηση των μαχητικών τεχνών. Σαν μια περίεργη αντίθεση στο πανόραμα του 19ου αιώνα έζησαν οι άντρες εκείνοι, που ανάπτυξαν την τέχνη, που αργότερα ονομάστηκε καράτε-ντο.

Η Ιστορία αναφέρει ελάχιστα πράγματα για τον τρόπο ζωής των κατοίκων της Οκινάουα κατά τον περασμένο αιώνα. Η Ιστορία όμως οφείλει πολλά στους ελάχιστους εκείνους πολεμιστές, που ανάπτυξαν την μαχητική τέχνη, που διαδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και έγινε συνώνυμη με τη φράση "αυτοάμυνα" ακόμη και σε γλώσσες τόσο απoκλίνoυσες όσο τα Ισπανικά και τα Σερβοκροάτικα. Στην πραγματικότητα, αν μέσα από τους αιώνες από γενιά σε γενιά δεν είχαν διατηρηθεί ιστορίες, θρύλοι και παραδόσεις, κανείς δεν θα ήξερε τίποτα για τους καρατέκα του δέκατου ένατου αιώνα, που μας έδωσαν τις σύγχρονες μορφές του καράτε-ντο.

Η παράδοση των ντότζο κράτησε ζωντανά ονόματα σαν του Μπούσι Ματσουμούρα και του δασκάλου του Σακουγκάβα. Σε πιο σύγχρονους καιρούς, οι μαθητές του Μπούσι Ματσουμουρα - άντρες όπως ο Ιτόσου Γιασουτσούκε και ο Κιάν Τσοτόκου - δημιούργησαν τις βάσεις πάνω στις οποίες οι τεχνικές και θεωρίες των αρχαίων μάστερς διατηρήθηκαν και τελειοποιήθηκαν.

Ο δέκατος ένατος αιώνας ήταν η εποχή της αλλαγής και ανάπτυξης της τέχνης του καράτε. Στον πυρετώδη αυτόν αιώνα γεννήθηκαν οι εμπνευστές και ιδρυτές του Σότοκαν, του Σόριν-ρύου, του Σόρεϊ-ρύου, του Γκότζου-ρύου, του Σίτο-ρύου και του Γουάντο-ρύου.

Ο Σόκον Ματσουμούρα ( ο λεγόμενος "Μπούσι") γεννήθηκε το 1972. Στην Οκινάουα και σε όλα τα Ρύουκύου η αριστοκρατική τάξη είχε αφοπλιστεί και στερηθεί της ιδιοκτησίας της γης για μια χρονική περίοδο, από το πρώτο αφοπλιστικό διάταγμα του βασιλιά της Οκινάουα, άρχοντα Σο-Σιν, το 1477, μέχρι την τελική κατάχτηση της Οκινάουα από τις Ιαπωνικές δυνάμεις μετά τη μάχη του Κέιτσο, το Φεβρουάριο του 1609. σαν αποτέλεσμα, η αριστοκρατία διαιρέθηκε σε αρκετά αξιώματα και απορροφήθηκε σε μια μορφή λειτουργικής πολιτικής εξουσίας η μόνη στρατιωτική ισχύς πού διατηρήθηκε ήταν οι τοπικές αστυνομικές αρχές και η βασιλική φρουρά.

Η εκπαίδευση του Ματσουμούρα στις μαχητικές τέχνες άρχισε από πολύ νεαρή ηλικία. Ήταν συνήθεια των αριστοκρατικών οικογενειών να μυούν τα παιδιά τους στην εξάσκηση μιας τέχνης, που ονομαζόταν “Τε” (te). Αντίθετα με το κοινό πιστεύω, αυτοί που δημιούργησαν και ανάπτυξαν το Τε δεν ήταν αγρότες. Η άποψη για τους αγρότες και γαιοκτήμονες πιθανά διαδόθηκε από τους ίδιους τους Ιάπωνες μίας και γι’ αυτούς όποιος δεν ανήκε στην αριστοκρατία τους ήταν χωριάτης.

Το Τε στην Οκινάουα εξασκείτο με απόλυτη μυστικότητα, ειδικά κρυφά από τους Γιαπωνέζους άρχοντες. Έτσι δεν παρείχε μόνο ένα μέσο αυτοάμυνας στους σαμουράι της Οκινάουα άλλά και ένα σύνδεσμο στην μαχητική τους κληρονομιά.

Το Τε λοιπόν αναπτύχθηκε μέσα στους αιώνες κρυφά και παράνομα εξ αιτίας της απαγόρευσης και κατάσχεσης των όπλων. Υπήρχε μάλιστα μια μυστική αντιστασιακή ομάδα, γνωστή σαν “κούρο-το”, που χρησιμοποιούσε το Τε πολύ αποτελεσματικά σε επιθέσεις εναντίον των Γιαπωνέζων πολεμιστών.

Οι τεχνικές του Τε προήλθαν από Κινέζικες πηγές και ένα μίγμα μαχητικών τεχνικών από όλο τον κόσμο, που μεταφέρθηκαν στην Οκινάουα από ναυτικούς. Έτσι, την εποχή πια του δασκάλου του Ματσουμούρα, ενός άντρα γνωστού σαν “Τόντε”, η "Καράτε" Σακουγκάουα, όλες αυτές οι ποικίλες τεχνικές δεμένες σε ένα σύνολο, αποτελούσαν την τέχνη της Οκινάουα, που γενικά ήταν γνωστή σαν Τε.

Ο Πολεμιστής

Ο Σακουγκάουα έζησε απο το 1733 έως το 1815, και επιβεβαιώνεται από όλους τους ιστορικούς των μαχητικών τεχνών ότι ήταν αυτός, που συγχώνεψε τις τότε σύγχρονες Κινέζικες μαχητικές τεχνικές με το Τε της Οκινάουα, δημιουργώντας το "Το"(tο), συστηματοποιημένο "Τε" (η λέξη "Το" είναι η Γιαπωνέζικη προφορά του Κινέζικου Τανγκ, της φωτισμένης Κινέζικης Δυναστείας, που έδωσε ανάπτυξη στην μαχητική τέχνη των Σαολίν, ή άπλά “τόντε”. Μια άλλη και τελικά πιο δημοφιλής προφορά της ίδιας λέξης ήταν “κάρα”, από την οποία προήλθε και το “καράτε”.

Τε, τόντε, καράτε, κέμπο - πολλοί όροι, που βασικά περιγράφουν το ίδιο πράγμα: μία μαχητική τέχνη βασισμένη σε ριζοσπαστικές και δυναμικές εκπαιδευτικές μεθόδους. Το "Τέ", που πρωταρχικά προφερόταν "Τίι" στην επικρατέστερη διάλεκτο της Οκινάουα, ήταν η βασική τέχνη με πανάρχαια προέλευση και ιθαγενή αλλά και από άλλα νησιά.

Καθώς οι επικρατέστερες και πλέον δημοφιλείς μορφές της Κινέζικης πυγμαχίας προστέθηκαν στο Τε, η τέχνη βαθμιαία έγινε γνωστή σαν “τόντε”. Έτσι τον δέκατο ένατο αιώνα, το τόντε περιγραφόταν επίσης και από το συνώνυμό του, καράτε. Αν και όλες αυτές οι ονομασίες μπορεί να φαίνονται αρκετά μπλεγμένες, ακόμη και σήμερα πολλοί από τους όρους αυτούς χρησιμοποιούνται σε ορισμένες περιοχές της Οκινάουα.

Την εποχή του Ματσουμούρα, το τόντε εξασκείτο απο ένα μεγάλο μέρος της μαχητικής αριστοκρατίας. η εκπαίδευση ήταν μυστική και οι καινούργιοι μαθητές παρακολουθούντο πολύ καιρό πριν γίνουν δεκτοί.

Σε ηλικία 20 ετών ο Ματσουμούρα προσλήφτηκε στην υπηρεσία της Βασιλικής Αυλής της Οκινάουα. Με τα χρόνια, διακρίθηκε σε κυριολεκτικά εκατοντάδες ανδραγαθήματα πολλά από τα οποία έγιναν θρυλικά. Τελικά, έγινε εκπαιδευτής στο καράτε του πρίγκιπα της Οκινάουα και υπηρέτησε σαν ανώτατος αξιωματούχος της αστυνομίας και ανεπίσημος εφαρμοστής του νόμου.

Μία από τις πιο γνωστές ιστορίες για τον Ματσουμούρα είναι το πώς πήγε στην Κίνα για να βρει το περίφημο μοναστήρι Σαολίν, γενέτειρα των πιο ισχυρών μορφών Κινέζικης πυγμαχίας. Αν τελικά η αποστολή του πέτυχε η όχι είναι αμφισβητήσιμο μέχρι σήμερα. Μετά την επιστροφή του όμως στην Οκινάουα ίδρυσε το “Καράτε-ντο Γκοκόκου - Σόριν-ρύου” στην πόλη του Σούρι.

Το Σόριν-ρύου και το στυλ των Σαολίν μπορούσε επίσης να προφερθεί και “κομπαγιάσι-ρύου” η "μέθοδος του νεαρού δάσους" κατά την μετάφραση της λέξης Σαολίν. Έτσι το “σούρι-τε” με κυρίαρχο αντιπρόσωπο του το σόριν-ρύου του Σοκόν Ματσουμούρα  άρχισε περίπου την ίδια εποχή με την κατάκτηση της Αμερικάνικης Δύσης από τους πρωτοπόρους εξερευνητές.

Για την υπηρεσία του στις μαχητικές τέχνες καi τις ηρωικές του πράξεις ο Ματσουμούρα τιμήθηκε με το όνομα "Μπούσι", δηλαδή ο ", Ιππότης πολεμιστής" και αυτό μια εποχή που οι τιμημένοι στρατιωτικοί της Οκινάουα είχαν απορροφηθεί σε ένα ειρηνικό πολιτικό σύστημα ήδη εδώ και 200 χρόνια.

Συγχρόνως με τον Ματσουμούρα υπήρχαν και άλλοι, οι οποίοι επίσης συντέλεσαν στην ανάπτυξη του Καράτε. Πολλοί από αυτούς υπήρξαν μαθητές του Σακουγκάουα. Ο Μακάμπε Τσοκούν, ο "άνθρωπος - πτηνό", βοήθησε στην άνθηση του Καράτε μέσω τέτοιων μαθητών όπως ο Ματσουμόρα Κοζάκου του Τομάρι. Ο Ματσουμόρα δίδασκε ένα στυλ ισάξιο με αυτό του Μπούσι Ματσουμούρα, αλλά χρησιμοποιώντας τις δικές του μεθόδους, που ήταν πολύ δημοφιλείς στην περιοχή του Τομάρι. Οι μέθοδοι αυτές αποτέλεσαν τη βάση του “τομάρι-Τε”, που σήμερα γενικά θεωρείται σαν ένα παρακλάδι του σόριν-ρύου.

Από το Τομάρι επίσης ήταν και ο Ογιαντομάρι πεϊτσίν (Άρχοντας Ογιαντομάρι), ένας αριστοκράτης με μεγάλα αξιώματα, που διδάχτηκε το καράτε από διάσημους καρατέκα, όπως ο Ματσουμούρα. Οι καρατέκα της Οκινάουα συνήθως δεν περιορίζονταν στη διδασκαλία ενός και μόνο δασκάλου. Αντίθετα μοίραζαν την εκπαίδευσή τους κάτω απο διάφορους δασκάλους, άλλά και μεταξύ τους. Αυτό τελικά συντέλεσε πάρα πολύ στην ολοκλήρωση και ένιαιοποίηση του στυλ, που βασικά συστηματοποιήθηκε με τη διδασκαλία του Σακουγκάουα και του Ματσουμούρα.

Επειδή το καράτε εξασκείτο κρυφά από τις Γιαπωνέζικες Αρχές, η βασική μέθοδος της εκπαίδευσης αποτελείτο από διάφορα σχήματα κινήσεων χωρίς αντίπαλο - τα “Κάτα”. Τα Κάτα τα σχημάτιζαν διάφορες αμυντικές και επιθετικές τεχνικές σε καθορισμένες και ενιαίες ακολουθίες διαδοχής.

Κάθε Κάτα είχε ένα κεντρικό θέμα ή ταυτότητα, που το έκανε να ξεχωρίζει από όλα τα άλλα. Για παράδειγμα, το Ροχάι-κάτα, είχε σαν χαρακτηριστικό μία στάση στο ένα πόδι, που αντιπροσώπευε την άμυνα σε χαμηλές επιθέσεις. Το Γιουσέισι-κάτα, ή Γκοτζουσιχό, επαναλάμβανε επιθέσεις με την άκρη των δακτύλων σε ομάδες τριών, κ.ο.κ.

Φυσικά η μορφή που θα έπαιρνε μια τεχνική στην πραγματική της εφαρμογή δεν εξασκείτο καθαρά στο Κάτα, αλλά μόνο συμβολικά. Αυτό βοήθησε να διατηρηθούν οι τεχνικές μέσα στα κλειστά κυκλώματα και εμπόδισε τυχόν ανταγωνιστές να παραποιήσουν το σκοπό των κομψών αυτών κινήσεων. Εκτός από αυτό τα εκπαιδευτικά σχήματα των Κάτα ήταν η καλύτερη μέθοδος διδασκαλίας, μία εποχή, που οι εκπαιδευτές μπορούσαν να αφιερώσουν πολύ λίγο χρόνο στους μαθητές τους συγκριτικά με τα σημερινά δεδομένα. Ένα Κάτα θα διδασκόταν και μετά θα εξασκείτο από τους μαθητές καθημερινά μέχρι εξάντλησης και μέχρι ο δάσκαλος να συμφωνήσει ότι η εκτέλεσή του προσεγγίζει το τέλειο. Αν και χρησιμοποιόντουσαν διάφορες μέθοδοι εκπαίδευσης στις τεχνικές, όπως η επανάλειψη ποικιλιών τεχνικών και το δυνάμωμα των χτυπημάτων πάνω στη μακιβάρα, τα Κάτα αποτελούσαν τον πυρήνα της τέχνης.

Πέπλο Μυστηρίου

Τα πράγματα πιθανόν να συνέχιζαν με αυτό τον τρόπο για αιώνες ακόμη αν ο ναύαρχος Πέρρυ του ναυτικού των Η.Π.Α. δεν έφτανε με τον στόλο του στον κόλπο του Τόκιο το 1854. Η Δύση άρχιζε τις πρώτες επαφές της με την Ανατολή. Αν και η Ιαπωνία έκανε το πάν για να καθυστερήσει το άνοιγμά της στη Δύση, από την εποχή ακόμα της πρώτης της επαφής με τους Πορτογάλους το 16ο αιώνα, τώρα η περίοδος της Γιαπωνέζικης απομόνωσης έφτανε πια στο τέλος της.

Μετά την επαφή του Πέρρυ με την Ιαπωνία, άρχισε εκεί μια κοινωνική και πολιτική επανάσταση, που κορυφώθηκε με την εκθρόνιση του παρακμασμένου Τοκουγκάβα Σογκουνάτε το 1878 και την ανατολή μιας νέας Ιαπωνίας. Το παλαιό φεουδαρχικό σύστημα των ιπποτών, αρχόντων και χωρικών καταργήθηκε τελείως. Τα σπαθιά των σαμουράι κατασχέθηκαν. Η Οκινάουα έγινε Γιαπωνέζικη νομαρχία και οι κάτοικοί της Γιαπωνέζοι πολίτες.

Αύτή η νέα τάξη πραγμάτων, που βοήθησε την Ιαπωνία να πραγματοποιήσει το τεράστιο ανοδικό της άλμα για να εμφανιστεί έτσι πανίσχυρη στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν άφηνε περιθώρια για την ανάπτυξη της μυστικής τέχνης του Καράτε.

Οι παλιές όμως παραδόσεις πεθαίνουν πολύ αργά. Ο Μπούσι Ματσουμούρα είχε έναν αριθμό μαθητών, που με τη σειρά τους είχαν γίνει υπέροχοι . δάσκαλοι. Αυτοί ήσαν πια υπεύθυνοι για την εμφάνιση του Καράτε σαν μια τέλεια αναγνωρισμένη Γιαπωνέζικη μαχητική τέχνη. Τον καιρό που η Αμερική ήταν η χώρα με τα απέραντα βοσκοτόπια και τούς αιματηρούς πολέμους εναντίον των Ινδιάνων, οι μαθητές του Σόκιν Μπούσι Mατσoυμoύρα εκπαίδευαν τους ανθρώπους που θα έφερναν το Καράτε σε παγκόσμια αναγνώριση.

Ή δεύτερη αύτή γενιά των Σόριν-ρύου καρατέκα επρόκειτο να δημιoυργήσoυν τις βάσεις για όλα τα Γιαπωνέζικα στυλ καράτε, που εξασκούνται σήμερα. Άντρες όπως Ο Γιασουτσούνε Αζάτο, ανώτατος αξιωματουχος και μια από τις τελευταίες μαχητικές φυσιογνωμίες σαμουράϊ του Καράτε, ο Γιασουτσούνε Άνκο Ιτόσου, δημιουργός των περισσοτέρων Κάτα, που υπάρχουν σήμερα, και ο Χιγκοσιόνα Κάνριο, που εκπαιδεύτηκε από τον Ματσουμούρα και αργότερα έφερε από την Κίνα ένα καινούργιο στυλ. Αυτό το "στυλ" η εκπαιδευτική μέθοδος έγινε γνωστή σαν “Νάχα-τε”, από την πόλη Νάχα, όπου δίδασκε ο Χιγκασιόνα.

Υπεύθυνοι επίσης για την ανάπτυξη του Καράτε υπήρξαν άντρες πολύ νεώτεροι από τους παραπάνω. Ο Κιάν Τσοτόκου, που γεννήθηκε το 1870, ήταν μαθητής και του Σούρι-τε του Ματσουμούρα και του Τομάρι-τε του Ματσουμόρα. Ο Κιάν ήταν εκείνος, που εκπαίδευσε πολλές από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του σημερινού Καράτε στην Οκινάουα. Μερικοί από τους μαθητές του ήταν, ο Ναγκαμίνε Σόσιν, που έφτιαξε τον κλάδο Ματσουμπαγιάσι του σόριν-ρύου, και οι αδελφοί Σιμαμπούκου, Τατσούο και Έιζο. Ο Τατσούο έφτιαξε το στυλ Ίσον, ενώ ο Έϊιζο ηγήθηκε του τρίτου σχίσματος του Σόριν-ρύου, που σήμερα διδάσκεται στους Αμερικανούς πεζοναύτες, που υπηρετούν στις βάσεις, που βρίσκονται στην Οκινάουα.

Αλλά προτρέχουμε λίγο της εξέλιξης της ιστορίας μας. Η γενιά του Ιτόσου και του Χιγκασιόνα είναι πιο σημαντική. Γιατί η ομάδα αυτή ήταν που έφτιαξε τα κάτα, που διδάσκονται στην πλειοψηφία των Καρατέκα σήμερα.

Ο Ιτόσου Άνκο, παράλαβε σαν κληρονομιά από τον Ματσουμούρα και απο άλλους, ένα μεγάλο αριθμό Κάτα. στα Κάτα αυτά διαχώρισε και τελειοποίησε τις κινήσεις. Πιθανόν όμως το πιο σημαντικό έργο του Ιτόσου ήταν η καθιέρωση της διδασκαλίας του Καράτε στα δημόσια σχολεία. Γύρω στο 1903 επίσημα πια το Καράτε ξέφυγε από την μυστικότητα και τις ταξικές διακρίσεις και κάτω από την καθοδήγηση του Ιτόσου έγινε μέρος της στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης άλλά και αυτής των σχολών της πολιτικής Αστυνομίας.

Μόνο στις Σκιές

Εξαιτίας της δημοφιλούς προσωπικότητας του Ιτόσου, όλοι οι άλλοι μασέρ επηρεάστηκαν από το δικό του στυλ. Η δική του μορφή Σόριν (Κομπαγιάσι-ρύου) έγινε η πιο διαδεδομένη. Στην πραγματικότητα τελικά όλες οι σχολές ακολούθησαν τις δικές του βασικές τεχνικές: τα πίναν-Κάτα - μία σειρά από πέντε μικρότερους σχηματισμούς, το πίναν (ήρεμος νους)-Κάτα ήταν στην ουσία απλοποίηση παλαιοτέρων πιο σύνθετων μορφών, όπως του Σέιζαν, Μπάσαϊ και Κόζοκουν. Το πίναν πού, μερικές φορές ονομαζόταν Τσάναν (Χέιαν στην Ιαπωνία), σκόπευε Στην συστηματική εισαγωγή μεγάλου αριθμού μαθητών στις βασικές τεχνικές και στη θεωρία του Καράτε.

Περίπου την ίδια εποχή, ο στενός φίλος του Ιτόσου, Κάνριο Χιγκασιόνα διέδιδε το δικό του στυλ. το Νάχα-τε αν και είχε τις ίδιες βασικές τεχνικές με το Σόριν-ρύου, διάφερε κατά πολύ στις εκπαιδευτικές μεθόδους. Ήταν ένα βαρύτερο στυλ, ιδιαίτερα επηρεασμένο από την Κινέζικη πυγμαχία του νότου, με μεγάλη έμφαση στις τεχνικές με ανοιχτή παλάμη και κοντινής απόστασης. Αυτά όσον αφορά στην αντίθεσή του με το Σούρι-τε/Σόριν-ρύου, που βασίζονταν περισσότερο στις τεχνικές της γροθιάς.

Ο Χιγκασιόνα βοηθήθηκε πολύ από τους καλύτερους μαθητές του, Μιγιάγκι Τσοτζούν, Κιγιότα Τσοχάτσου και, αργότερα από τον Μαμπούνι Κένβα. Ο Μιγιάγκι Τσοτζούν ήταν μια εξαιρετική περίπτωση καράτε-κα, που είχε επίσης εκπαιδευτεί και στην Κίνα. Όταν αργότερα επέστρεψε στη Οκινάουα ενίσχυσε τις διδαχές του δασκάλου του φτιάχνοντας ένα στυλ που αργότερα γύρω στο 1920 επρόκειτο να ονομαστεί Γκότζου-ρύου.

Αυτό το εξωτικό Νάχα-τε είχε ενσωματώσει στην προπόνησή του αναπνευστικές ασκήσεις παρόμοιες με της γιόγκα. Στην πραγματικότητα, όταν ο Ιτόσου προσπαθούσε να συστηματοποιήσει την εκπαίδευση για το κοινό, ένα Κάτα του Νάχα-τε, το Σαντσίν, είχε υιοθετηθεί από πολλούς δασκάλους του σόριν-ρύου. Αργότερα οι περισσότεροι απέρριψαν το Σαντσίν, αν και οι σχολές, που ακολουθούσαν το Ίσιν-ρύου των αδελφών Σιμαμπούκου και το Σόριν-ρύου, το διδάσκουν ακόμη σαν βασικό μέρος της εκπαίδευσής τους.

Ο κόσμος πρωτόμαθε για τις παραδοσιακές Γιαπωνέζικες μαχητικές τέχνες μέσω του Τέντυ Ρούσβελτ και του ντότζο του τού τζούντο στο Λευκό Οίκο. Η τόσο λίγο γνωστή όμως τέχνη του Καράτε άρχισε να βγαίνει από την Οκινάουα μόλις λίγο μετά το 1920 από μαθητές του Ιτόσου.

Οι μαθητές αυτοί ήταν, ο Μοτόμπου Τσόκι ο τραχύς και πλούσιος γίγαντας του Καράτε, ο Κένβα Μαμπούνι, ένας νέος ταλαντούχος καρατέκα, πoυ επίσης μαθήτεψε και με τον Κάνριο Χιγκασιόνα. Ο Μαμπούνι θεωρείτο απαράμιλλος στην τεχνική και ήταν ο υπ' αριθμόν ένα μαθητής του Ιτόσου και του Χιγκασιόνα, συγκρίσιμος ακόμη και με τον περίφημο Μιγιάγκι. Το εκλεκτικό στυλ του Μαμπούνι έγινε γνωστό σαν το σίτο-ρύου, όταν μαζί με τον Μοτόμπου εισήγαγε το Καράτε στην Οσάκα της Ιαπωνίας το 1929.

Όμως όλους αυτούς τους προικισμένους Καρατέκα επισκίασε ο άντρας εκείνος, που το 1922 καθιέρωσε επίσημα το Καράτε στην Ιαπωνία. Ο Μεγάλος Φουνακόσι Γκιτσίν. Μαθητής του Αζάτο και του Ιτόσου ο Φουνακόσι μαθήτεψε επίσης και κάτω από την νεαρή ιδιοφυΐα του Kαράτε, τον Αραγκάκι. Στον Φουνακόσι οφείλονται πολλά, μεταξύ των οποίων, η συστηματικοποίηση των Κάτα, που με προσοχή εκλέχτηκαν από όλη την Οκινάουα, η οργάνωση των πρώτων κλαμπ στα κολέγια και στα Πανεπιστήμια, και ο σχηματισμός των στάνταρντς για την Ιεραρχία στο Καράτε. Κυρίως όμως είναι εκείνος, που διάδωσε το Καράτε σαν τέχνη και άλλαξε το πρώτο ιδεόγραμμα του Καράτε έτσι ώστε να σημαίνει "άδειο χέρι".

Αν και ο Φουνακόσι ήταν νέος όταν ο παλιός σαμουράϊ Μπούσι Ματσουμούρα πέθανε, ήταν προϊόν του πολυτάραχου δεκάτου ενάτου αιώνα. Ξεκίνησε τον καιρό της μυστικότητας, όταν το Καράτε κρυβόταν στα σκοτάδια. η καταπληκτική του καριέρα τελείωσε στα μέσα περίπου του εικοστού αιώνα, το 1958.

Οι Φουνακόσι, Μαμπούνι, Μοτόμπου, Μιγιάγκι, οι κληρονόμοι της τέχνης του Ματσουμούρα, οι άντρες που εισήγαγαν τη μαχητική τέχνη της Οκινάουα, το Καράτε, σε ένα κόσμο, που γνώριζε εκείνα τα χρόνια την τεχνολογική επανάσταση και χόρευε στο χορό του τσάρλεστον!

karate.gr - για όσους ξέρουν να διαβάζουν!

  Αρχική      Επικαιρότητα      ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΤΕ .