karate.gr: 09 - ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΤΕ: Οι Ρίζες του στο Βάθος του Χρόνου!

Εισαγωγή

Η έννοια και το πνεύμα του Παραδοσιακού Καράτε προέρχονται από το νησί της Οκινάουα της Ιαπωνίας, το οποίο θεωρείται και ο τόπος γέννησης και ανάπτυξης του σύγχρονου Καράτε. Οι ρίζες του Καράτε μεταφέρθηκαν στην Οκινάουα από τους πρωτοπόρους της τέχνης, που ταξίδεψαν στην Κίνα για να μάθουν τις μαχητικές τέχνες. Θεωρείται ότι ένας βουδιστής ιερέας, ο Μποντιντάρμα, ανέπτυξε τις πρώτες τεχνικές αυτοάμυνας μέσα στο περιβάλλον ενός μοναστηριού μοναχών Σαολίν στην Κίνα. Σε αυτήν την ήρεμη, στοχαστική ατμόσφαιρα, η τέχνη και φιλοσοφία αυτή της άσκησης και αυτοάμυνας έγινε ένας τρόπος ζωής, μια πνευματική πειθαρχία με έναν κώδικα τιμής. Η κεντρική και θεμελιώδης έννοια στη διδασκαλία αυτού του κώδικα τιμής είναι η φιλοσοφία της μη βίας και ο σεβασμός του συνανθρώπου, στοιχεία που βρίσκονται αυθεντικά ακόμα και σήμερα στα γνήσια ντότζο του Παραδοσιακού Καράτε.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΑΡΑΤΕ αποτελεί ένα συνδυασμό των νότιων κινεζικών μαχητικών τεχνών και της εγγενούς τέχνης του Οκινάουα Τε.  Η λέξη “καράτε” αποτελείται από δύο χαρακτήρες: “κάρα”, που σημαίνει “άδειο” και “τε”, που σημαίνει “χέρι”, δηλαδή “καράτε” σημαίνει “άδειο χέρι”, εννοεί “χέρι χωρίς όπλο” και καταλήγει να εννοεί “η τέχνη της μάχης με άδεια χέρια, δηλαδή χωρίς όπλα”. Το είδος του καράτε που πρόκυψε από τη μελετημένη μίξη των μαχητικών τεχνών της νοτίου Κίνας και της Οκινάουα έδωσε το Οκιναουέζικο Σόριν-ρύου. 

Το Σόριν-ρύου  είναι μια από τις δύο πρωταρχικές μορφές Καράτε που συστηματοποιούνται τυπικά στην Οκινάουα και που θεωρούνται από όλους τους ιστορικούς των μαχητικών τεχνών να έχουν ασκήσει αποφασιστική επίδραση στην ανάπτυξη όλων των σύγχρονων συστημάτων Καράτε.

Στη συνέχεια θα δούμε τους πρωτοπόρους δασκάλους που μορφοποίησαν και οριοθέτησαν την ιστορία του Παραδοσιακού Καράτε.

TODE SAKUGAWA (1762-1843)

Αναγνωρισμένος ως μια από τις σημαντικότερες μορφές στην ιστορία του Καράτε, ο Σατουνούσι ή Τόντε Σακουγκάβα, ήταν μεταξύ των πρώτων που συνδύασαν τα στοιχεία της αρχικής Οκιναουέζικης τέχνης του Τε με την κινέζικη πυγμαχία Τόντε για να αρχίσει η ανάπτυξη αυτού που εμείς ξέρουμε σήμερα ως Καράτε.

Γεννημένος στο Σούρι της Οκινάουα, ο Σακουγκάβα άρχισε νέος την εκπαίδευσή του στις μαχητικές τέχνες κάτω από τις οδηγίες του πεϊτσίν Τακαχάρα, ενός τοπικού αστρονόμου και μοναχού. Λίγο καιρό αργότερα, συνάντησε έναν κινέζο στρατιωτικό διπλωμάτη, που τοποθετήθηκε στην Οκινάουα, με το όνομα Κουσάνκου και άρχισε μαζί του το κινέζικο Κέμπο. Κατά τη διάρκεια επόμενων ταξιδιών στην Κίνα, ο Σακουγκάβα συνέχισε την εκπαίδευσή του στο Κέμπο, ενώ ταυτόχρονα μελέτησε το μπο-ζούτσου, όπως και άλλες τέχνες μάχης επίσης.

Από τον Σακουγκάβα έρχεται το Κάτα Kusanku, το Κάτα του Μπο Sakugawa No Kun και η έννοια του dojo kun, δηλαδή της εθιμοτυπίας μέσα στο ντότζο.

Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι ένας από τους μαθητές του Σακουγκάβα ήταν και ο διάσημος Sokon "Bushi" Μatsumura.

MACHU HIGA (1790-1870)

Όπως πολλοί από τους επιφανέστερους μαχητές των καιρών του, ο Μάτσου Χίγκα υπηρέτησε σαν σωματοφύλακας  στη βασιλική οικογένεια των νησιών Ρύου-κύου (ένα από τα οποία και η Οκινάουα). Για αυτές του τις υπηρεσίες του απονεμήθηκε ο τίτλος Peichin (Πεϊτσίν), που δηλώνει την ιδιότητα μέλους της Οκιναουέζικης τάξης των  Shizoku (ισοδύναμη με την ιαπωνική τάξη των Σαμουράι).

Ο Χίγκα ήταν σπεσιαλίστας στο bo-jutsu, το sai-jutsu, το tonfa-jutsu και πρωτοπόρος στην ανάπτυξη του νεογέννητου Καράτε. Σύμφωνα με μερικούς ιστορικούς, μεταξύ των μαθητών του ήταν και ο Ufuchiku Kanakushiku (Sanda Kinjo).

SOKON "BUSHI" MATSUMURA (1798-1890)

Ο πατέρας του Οκιναουέζικου Καράτε, ο Σόκον “Μπούσι” (μαχητής, ιππότης) Ματσουμούρα ήταν ο πρώτος που συστηματοποίησε το τοπικό Σούρι-τε, από το οποίο έχουν προέλθει οι διάφορες μορφές Σόριν-ρύου σε εμάς σήμερα.
Γεννημένος σε μια εξέχουσα οικογένεια στο Σούρι, ο Ματσουμούρα ήταν καλός μελετητής και καλός αθλητής. Έμαθε τις βασικές αρχές του Τε ως νέο αγόρι (συνηθισμένο για τους νέους της αριστοκρατίας εκείνα τα χρόνια) και αργότερα, σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς, άρχισε τις επίσημες μαχητικές τέχνες κάτω από τις οδηγίες του Τόντε Σακουγκάβα. Από τον Σακουγκάβα λέγεται ότι έμαθε τη χρήση του Μπο και το Κάτα Kusanku.

Κατά το χρόνο που υπηρετούσε ως σωματοφύλακας και ως εκπαιδευτής μαχητικών τεχνών στους τελευταίους τρεις βασιλιάδες των Ρύου-κύου, Ματσουμούρα έκανε διάφορες επίσημες επισκέψεις στην Κίνα και την Ιαπωνία, όπου μελέτησε την κινέζικη πυγμαχία και τη γιαπωνέζικη ξιφασκία.

Μετά την αποχώρησή του από την υπηρεσία στη βασιλική οικογένεια, ο Ματσουμούρα δίδαξε Καράτε στο Shuri. Μεταξύ των πολλών αξιόλογων σπουδαστών του ήταν και οι Itosu Yatsutsune, Kentsu Yabu, Chomo Hanashiro, Gichin Funakoshi, Chotoku Kyan, και Nabe Matsumura.

Στον Σόκον Ματσουμούρα οφείλεται η δημιουργία ή η μορφοποίηση πολλών Κάτα του Σόριν-ρύου, όπως αυτά  ασκούνται μέχρι σήμερα, όπως είναι τα:  Chinto, Wansu, Passai, Seisan, και άλλα.

KOSAKU MATSUMORA (1828-1898)

Όπως ο Σόκον Ματσουμούρα του Σούρι-τε, το Καράτε που αναπτύχθηκε στην περιοχή του Σούρι, ο Κοσάκου Ματσουμόρα ήταν ένας ηγετικός ασκητής, μελετητής και εκπαιδευτής του Τομάρι-τε, που ήταν το αρχέγονο Καράτε, που αναπτύχθηκε στην περιοχή της πόλης Τομάρι της Οκινάουα. Αν και το Τομαρι-τε δεν έχει επιζήσει ως ευδιάκριτο σύστημα, πολλά από τα Κάτα και τις τεχνικές του ενσωματώνονται μέσα στις μορφές του Σόριν-ρύου σήμερα. Θεωρείται ότι ο Ματσουμόρα έμαθε τις αρχές της κινέζικης πυγμαχίας από έναν κινέζο ερημίτη, ο οποίος είχε ναυαγήσει στην Οκινάουα και ζούσε σε μια σπηλιά κοντά στην πόλη Τομάρι. Μερικοί ιστορικοί θεωρούν ότι μπορεί επίσης να είχε μάθει τεχνικές από έναν μαθητή του Τόντε Σακουγκάβα.

Μεταξύ των μαθητών του Ματσουμόρα, οι οποίοι επηρέασαν τις επόμενες γενιές δασκάλων, ήταν οι Choki Motobu και Chotoku Kyan.

YASUTSUNE (ANKOH) AZATO (1828-1906)

Μάστερ του Οκιναουέζικου Καράτε, γιος ενός Tonichi (ευγενούς), μια από τις δύο υψηλότερες κατηγορίες της Οκιναουέζικης κοινωνίας, που γεννήθηκε στην πόλη Azato. 

Ήταν επιπλέον άμεσος σύμβουλος του βασιλιά της Οκινάουα σε στρατιωτικά και ένας από τους μεγαλύτερους εμπειρογνώμονες του καράτε στο νησί. Ήταν επιπλέον εμπειρογνώμονας στην ιππασία, το kendo και την τοξοβολία. Επιπλέον ήταν πολύ καλός στιχουργός. 

Η ιστορία φαίνεται να δείχνει ότι είχε μόνο έναν μαθητή, τον Γκιτσίν Φουνακόσι, στον οποίο έδωσε μια μεθοδολογία που θα τον βοηθούσε να αναπτύξει το ακριβέστερο καράτε που είναι γνωστό μέχρι σήμερα. 

Οι μεγαλύτεροι γιοι του που δίδαξαν αργότερα μαχητικές τέχνες αφέθηκαν στα ικανά χέρια Yasutsune Itosu. 

Ήταν πολύ αυστηρός στη μέθοδο διδασκαλίας του. Έβαζε τον Φουνακόσι να επαναλαμβάνει πολλές φορές το ίδιο και το ίδιο Κάτα, από όπου και πρόκυψε ο κανόνας των ... τριών ετών ανά Κάτα. 

Ο Αζάτο διατήρησε ένα πολύ καλής πληρότητας αρχείο των δασκάλων μαχητικών τεχνών του νησιού, στο οποίο απαριθμούσε τις ικανότητες και τις ατέλειές τους. Συνήθιζε να λέει ότι: "πρέπει να γνωρίζεις τον εαυτό σου και τον εχθρό σου: αυτό είναι το μυστικό κλειδί της στρατηγικής". 

Κατά τη διάρκεια της ζωής του δέχθηκε πρόκληση από τον Yorin Kanna, που ήταν ο διασημότερος εκπαιδευόμενος στο σπαθί στην Οκινάουα, και παρ’ όλο που  και ο Azato ήταν εμπειρογνώμονας στο Jigen-Kenjutsu, αντιμετώπισε τον αντίπαλό του άοπλος. Ο Kanna ήταν γνωστός όχι μόνο για την εκπαίδευσή του αλλά και λόγω της τεράστιας δύναμής του. Δεν του έλλειψε ούτε το θάρρος ούτε το μαχητικό πνεύμα. Επιτέθηκε στον Azato επανειλημμένα και κάθε φορά ο Azato τον έριχνε κάτω σχεδόν χωρίς προσπάθεια. Στο τέλος ο Azato τράβηξε το σπαθί του από τη θήκη και ακινητοποίησε τον Kanna.

YASUTSUNE ITOSU (1830-1914)

Ίσως ο μεγαλύτερος δάσκαλος στην ιστορία του Καράτε, ο Γιασουτσούνε “Άνκο” Ιτόσου απλοποίησε πολλά από τα αρχαία Κάτα, δημιούργησε μερικά νέα δικά του, και καινοτόμησε διδάσκοντας με επαναστατικές μεθόδους διδασκαλίας, οι οποίες έκαναν πιο προσιτή τη μελέτη και εκμάθηση της τέχνης, αλλά και λιγότερο επικίνδυνη για τις μελλοντικές γενιές. Για αυτό, αναγνωρίζεται ως ο πατέρας του σύγχρονου Καράτε.

Γεννημένος στο Σούρι, ο Ιτόσου άρχισε Καράτε από νεαρή ηλικία κάτω από τις οδηγίες του Σοκόν Ματσουμούρα και στη συνέχεια κάτω από διάφορους άλλους δασκάλους, ενδεχομένως συμπεριλαμβανομένου και του Κοσάκου Ματσουμόρα από το Τομάρι. Μορφωμένος στην κινεζική και ιαπωνική λογοτεχνία, ο Ιτόσου που υπηρετούσε ως μεταφραστής του Σο-Τάι, του τελευταίου των βασιλιά των νήσων Ρύου-κύου, μέχρι την πτώση του από τη βασιλεία το 1879,

Το 1901, ο Ιτόσου εισήγαγε για πρώτη φορά το Καράτε στο πρόγραμμα σπουδών φυσικής αγωγής του συστήματος δημόσιων σχολείων της Οκινάουα. Αυτό ήταν ένα κρίσιμο βήμα στην αλλαγή της αντίληψης του κοινού πως το Καράτε δεν ήταν μια φονική τέχνη, απομεινάρι της φεουδαρχίας, αλλά μια γενικότερη άσκηση σώματος και πνεύματος στην οποία δινόταν έμφαση στην υγεία και την πνευματική ευημερία.

Ο Ιτόσου δημιούργησε τα θεμελιώδη Κάτα  Pinan (ειρηνικό πνεύμα, shodan έως godan, που ασκούνται σήμερα με διάφορες μορφές από ουσιαστικά όλες τις μορφές Σόριν-ρύου.
Ο κατάλογος των μαθητών του Ιτόσου αποτελεί τη λίστα των πιο φημισμένων δασκάλων του Καράτε, όπως είναι οι: Gichin Funakoshi, Chomo Hanashiro, Chotoku Kyan, Chosin Chibana, Kentsu Yabu, Choki  Motobu, Kenwa Mabuni, και Shigeru Nakamura.

SANDA KINJO - UFUCHIKU (1841-1926)

Γεννημένος στο Σούρι, ο Σάντα Κίντζο ήταν πρωτοπόρος στο Καράτε, εμπειρογνώμονας στο Kobudo και υπηρέτησε ως προσωπική σωματοφυλακή στον τελευταίο Οκιναουέζο βασιλιά, τον Σο-Τάι, μέχρι την πτώση του το1879,
Μετά από την υπηρεσία του στη βασιλική οικογένεια, ο Κίντζο διορίστηκε Ουφουτσίκου (αστυνομικός επιθεωρητής) στο Σούρι και δίδαξε τις τεχνικές του στην αστυνομική δύναμη ενώ ταυτόχρονα ανέπτυσσε και τελειοποιούσε το σύστημά του γνωστό ως Ufuchiku Kobu-jutsu.

Μετά το θάνατό του, ο Ufuchiku πέρασε τη διαχείριση του συστήματός του στον ανώτερο σπουδαστή του, τον Σοσέι Κίνα.

KANRYO HIGASHIONNA (ή Higaonna) (1851-1915)

Όπως ο Γιασουτσούνε Ιτόσου, με τον οποίο ήταν καλοί φίλοι, ο Κάνρυο Χιγκασιόνα θεωρείται ως ένας από τους πλέον χαρισματικούς εκπαιδευτές Καράτε στην ιστορία της Οκινάουα. Σαν ηγετικά υπεύθυνος και μάστερ για την ανάπτυξη του Νάχα-τε, ο Χιγκασιόνα έθεσε τα θεμέλια για το Γκότζου-ρύου Καράτε, το οποίο στη συνέχεια μορφοποιήθηκε από τον ανώτερο μαθητή του Τσοτζούν Μιγιάγκι.
Ο Κάνρυο Χιγκασιόνα γεννήθηκε στη Νάχα σε μια πολύ φτωχή οικογένεια. Έμαθε τα βασικά του Τε ως νέος και άρχισε Τόντε στην ηλικία των 16 κάτω από έναν τοπικό δάσκαλο, τον Αραγκάκι. Στην ηλικία των 22, πήγε στο Φούτσου (Κίνα), όπου παρέμεινε για κάπου μεταξύ 10-16 χρόνια μελετώντας την κινέζικη πυγμαχία. Μετά την επιστροφή του στην Οκινάουα, άρχισε να διδάσκει την τέχνη του συνεχίζοντας να την αναπτύσσει σε αυτό που έγινε μετά γνωστό ως Νάχα-τε.

Ο Higashionna πιστώνεται με την εισαγωγή και τη διάδοση του Κάτα Sanchin, καθώς επίσης και της μεθόδου Sanchin.

Μεταξύ των σημαντικότερων μαθητών του Χιγκασιόνα ήταν οι: Chojun Miyagi, ιδρυτής του Γκότζου-ρύου, και Kenwa Mabuni, ιδρυτής του Σίτο-ρύου.

NABE MATSUMURA (1850?-1943?)

Λίγα είναι γνωστά για τον Νάμπε Ματσουμούρα εκτός από το ότι ήταν ένας εξέχων μάστερ του των χρόνων του. Ως εγγονός του μεγάλου Σόκον Ματσουμούρα, έγινε διάδοχος στο οικογενειακό σύστημα όταν πέθανε ο Σόκον χρησιμεύοντας με αυτόν τον τρόπο ως μια σύνδεση μεταξύ των παλαιών μάστερ του Καράτε και εκείνων της σημερινής εποχής.

Παρ’ όλο που ήταν γεννημένος στην ανώτερη τάξη των shizoku, ο Νάμπε Ματσουμούρα  χτυπήθηκε από τη φτώχεια ως ενήλικος και κατέληξε στο τράβηγμα μιας δίτροχης χειράμαξας για διαβίωση. Απασχολήθηκε επίσης στη φρούρηση της πόλης Γκάτζα και των γειτονικών καλλιεργήσιμων εδαφών της ενάντια στους κλέφτες και τους λαθροκυνηγούς.

Ο Νάμπε Ματσουμούρα δίδαξε πολύ λίγους μαθητές με σημαντικότερο τον ανιψιό του Χόχαν Σόκεν, ο οποίος άρχισε τη εκπαίδευσή του στην ηλικία των 13. Ο Ματσουμούρα εισήγαγε τον Σόκεν στα βασικά του Καράτε και του Κομπούντο για δέκα χρόνια πριν να αποκαλύψει τελικά στο νεαρό άνδρα, στην ηλικία των 23, τα μυστικά του Hakutsuru Κάτα (άσπρος γερανός), μια μαλακή μορφή κάτα που ενσωματώνει την παραπλανητική μετατόπιση του σώματος και αναπτύσσει την εσωτερική δύναμη, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με τη μυϊκή δύναμη.

KENTSU YABU (1865-1945)

Επιφανής μάστερ του Σόριν-ρύου, ο Κέντσου Γιάμπου ήταν γνωστός για τις μαχητικές του ικανότητες. Λέγεται ότι ποτέ δεν έχασε ούτε έναν αγώνα και ότι νίκησε ακόμα και τον μεγάλο Τσόκι Μοτόμπου σε μια πασίγνωστη πρόκληση σύγκρισης.

Ο Γιάμπου άρχισε την εκπαίδευσή του στο Καράτε κάτω από τις οδηγίες του Σοκόν Ματσουμούρα και αργότερα συνέχισε κάτω από  τον κορυφαίο μαθητή του Ματσουμούρα, τον Γιασουτσούνε Ιτόσου. Στους συμμαθητές του κάτω από αυτούς τους δύο μεγάλους δασκάλους περιλαμβάνονταν θρυλικά ονόματα όπως ο Chomo Hanashiro, ο Gichin Funakoshi και ο Chotoku Kyan. Ο Γιάμπου ήταν ένας από τους πρώτους που δίδαξαν Καράτε στο σχολικό σύστημα της Οκινάουα (υπό την επίβλεψη του Ιτόσου) και το 1927 ταξίδεψε στη Χαβάη, όπου δίδαξε Καράτε  για σχεδόν ένα χρόνο πριν επιστρέφει πάλι στην Οκινάουα.

Κατά τη διάρκεια του Κινεζο-Ιαπωνικού πολέμου (1894-95), ο Γιάμπου πολέμησε στην ηπειρωτική Κίνα χώρα ως λοχίας στον ιαπωνικό στρατό. Από αυτή την εμπειρία προήλθε και το άγριο ύφος της τεχνικής του καθώς επίσης και το παρωνύμιο "ο λοχίας" που του έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του.

Αν και ο Γιάμπου δεν νικήθηκε ποτέ, δεν έβλαψε ποτέ έναν αντίπαλο εκτός στον πόλεμο. Μεταξύ των μαθητών του ήταν και ο Σιγκέρου Νακαμούρα, ο ιδρυτής του Οκιναουέζικου Κέμπο.

CHOYU MOTOBU (1867-1930)

Ο Τσόγιου Μοτόμπου, ο πρωτότοκος γιος ενός βαθμοφόρου ευγενή και απόγονος του βασιλιά των Ρύου-κύου Sho Shitsu (που βασίλεψε από το 1648 - 1669), εκπαιδεύθηκε στο Γκο-τεν-τε (“το χέρι των παλατιών”), που ήταν η μυστική μαχητική τέχνη της βασιλικής οικογένειας και περνούσε από τον πατέρα στον πρωτότοκο γιο για έντεκα γενιές μέσα στην οικογένεια των Μοτόμπου. Ήταν μια μαλακή τέχνη που ενσωμάτώνε πολλές ρίψεις και τεχνικές εδάφους και που δεν έχει τις τυπικές στάσεις, μπλοκαρίσματα και τα Κάτα.

Γεννημένος στο Σούρι, ο Τσόγιου Μοτόμπου υπηρέτησε σαν εκπαιδευτής μαχητικών τεχνών στον τελευταίο βασιλιά της Οκινάουα Σο-Τάι, ο οποίος βασίλεψε από το 1848 μέχρι το 1879, όταν καθαίρεσαν οι Ιάπωνες την αυτοκρατορική οικογένεια των Ρύου-κύου. Ο πρωτότοκος γιος του Τσόμπου πέθανε νωρίς, ο δεύτερος γιός του δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τη διατήρηση της τέχνης και έτσι, με το τέλος της  βασιλικής δυναστείας, ο Τσόμπου έσπασε την παράδοση και δίδαξε σε έναν ξένο της οικογένειας, τον Σεϊκίτσι Ουεχάρα, το σύστημά του, το οποίο και ονόμασε Μοτόμπου-ρύου.

CHOMO HANASHIRO (1867-1944)

Ένας άλλος μάστερ του Σόριν-ρύου, ο Τσόμο Χανασίρο, ήταν συμμαθητής των Κέντσου Γιάβου, Γκιτσίν Φουνακόσι και Τσοτόκου Κύαν κάτω από τις διαταγές των Μπούσι Ματσουμούρα και Γιασουτσούνε Ιτόσου.

Όπως και ο Γιάμπου, ο Χανασίρο ήταν ένας από τους πρώτους που δίδαξαν Καράτε στο σύστημα των δημόσιων σχολείων της Οκινάουα υπό την επίβλεψη του Ιτόσου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δίδαξε και στον Σιγκέρου Νακαμούρα στο Πρώτο Νομαρχιακό Σχολείο.
Σαν  επαγγελματίας του Καράτε, ο Χανασίρο ήταν γνωστός για τη δύναμη και την άψογη τεχνική του. Σαν δάσκαλος, ήταν γνωστός για την έμφασή του στις βασικές αρχές. Το αγαπημένο του Κάτα ήταν το Jion.

GICHIN FUNAKOSHI (1868-1957)

Θεωρούμενος ως ο πατέρας του Ιαπωνικού Καράτε, ο Γκιτσίν Φουνακόσι, ο ιδρυτής του Σότοκαν είναι μια από τις δημοφιλέστερες μορφές του Καράτε σε όλο τον κόσμο σήμερα.

Γεννημένος  στο Σούρι, ο Φουνακόσι άρχισε Καράτε  εκπαιδευόμενος κάτω από τις συμβουλές του Γιασουτσούνε Αζάτο αρχικά και του Γιασουτσούνε Ιτόσου αργότερα (και οι δύο μαθητές του μεγάλου Σόκον Ματσουμούρα). Ο Φουνακόσι ο ίδιος επίσης εκπαιδεύτηκε περιστασιακά με τον Ματσουμούρα.
Αντίθετα από τους περισσότερους  μάστερ του Καράτε, ο Φουνακόσι ήταν μορφωμένος και προσέφερε μια ραφιναρισμένη, φιλοσοφική προσέγγιση του Καράτε  που προσέλκυσε την προσοχή των διανοούμενων και των εκπαιδευτικών στην κύρια ιαπωνική χώρα. Το 1922, έδωσε μια επίδειξη στο Budokan (αίθουσα εξάσκησης στις μαχητικές τέχνες) στο Κιότο, μετά από την οποία παρέμεινε στην Ιαπωνία για να διαδώσει την τέχνη του. Στην ηλικία των 53 αφιερώθηκε σε αυτό που έμελλε να είναι το πεπρωμένο του.

Στη διδασκαλία του, ο Φουνακόσι υπογράμμιζε τις βασικές τεχνικές, την κατάρτιση στα Κάτα, και την τελειότητα του ατόμου δια μέσου του “ντο” ή “ο τρόπος”. Σε αυτόν οφείλεται το διάσημο ρητό: "Karate nι sente = δεν υπάρχει καμία πρώτη επίθεση στο Καράτε."

CHOTOKU KYAN (1869-1945)

Ένας θρυλικός μάστερ ακόμη και κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Τσοτόκου Κύαν ήταν ένας σημαντικός δάσκαλος υπεύθυνος για την πατρότητα μιας σειράς στυλ του Σόριν-ρύου.

Ο Κύαν γεννήθηκε  στο Σούρι και εκπαιδεύτηκε στα βασικά του Καράτε από τον πατέρα του. Γύρω στην ηλικία των είκοσι, επιδίωξε την πρόσθετη εκπαίδευση από διάφορους εξέχοντες μάστερς συμπεριλαμβανομένου και του Σοκόν Ματσουμούρα, του Γιάρα Τσατάν του Σούρι-τε και του Κόκαν Ογιαντομάρι και Κοσάκου Ματσουμόρα του Τομάρι-τε. Με το παρατσούκλι “Τσαν-μι-γκβά”  (“μικρομάτης”) λόγω του μόνιμου στραβισμού του, ο Κύαν ήταν μικρόσωμος και λεπτός, αλλά έγινε εμπειρογνώμονας στις τεχνικές όπως ο πλάγιος βηματισμός και το τάι-σαμπάκι, που είναι πλεονεκτικά για μικρόσωμα άτομα.

Ο Κύαν δίδαξε Καράτε  στο σπίτι του, στη νομαρχιακή γεωπονική σχολή της Οκινάουα και στο αστυνομικό τμήμα της Kadena. Μεταξύ των μαθητών του ήταν ο Σοσίν Ναγκαμίνε, ιδρυτής του Ματσουμπαγιάσι Σόριν-ρύου,  ο Ζένρυο Σιμαμπουκούρο, ο οποίος συνέχισε την τέχνη του Κύαν, και ο Τατσούο Σιμαμπούκου, ιδρυτής του Ίσιν-ρύου.

Τα αγαπημένα Κάτα του Κύαν ήταν τα Passai, Chinto και Kusanku. Ήταν γνωστός για την αόριστη τακτική του και, αν και δεχόταν συχνά προκλήσεις, δεν νικήθηκε ποτέ σε κάποιον αγώνα.

CHOΚΙ MOTOBU (1870-1944)

Ο Τσόκι Μοτόμπου είναι ίσως ο πιο αμφισβητούμενος όλων των μεγάλων  μάστερ του Καράτε. Κέρδισε αρχικά μια κακή φήμη καθώς ήταν εριστικός και καυχησιάρης, αλλά εν τούτοις στη μετέπειτα ζωή του υιοθέτησε μια πιο ταπεινή συμπεριφορά και δεν βρέθηκε ποτέ ικανός να αναβιώσει την προηγούμενη φήμη του.

Όπως ο αδελφός του Τσόγιου, ο Τσόκι γεννήθηκε  στο Σούρι, αλλά, όντας τρίτος γιος του πατέρα του, δεν διδάχθηκε ποτέ το σύστημα των οικογενειακών μαχητικών τεχνών. Αντ' αυτού, πήρε τα βασικά του Τε με το κρυφοκοίταγμα πάνω από τους φράκτες των dojo και εκπαιδεύθηκε στη makiwara. Σήκωνε βράχους για να αναπτύξει δύναμη και κέρδισε το παρατσούκλι "Saru" (πίθηκος) για την εξαιρετική δυνατότητα πηδήματός του. Ασκήθηκε επίσης με τους καυγάδες στους δρόμους κάθε νύχτα με καθέναν που τον φιλοξενούσε. Αν και εκπαιδεύτηκε για λίγο με τον Ιτόσου και τον Κοσάκου Ματσουμόρα, η εριστικότητά του ανάγκασε και τις δύο μαθητείες του να είναι βραχύβιες.

Αργότερα στη ζωή του, ο Τσόκι εμφάνισε σε μια βαθιά αλλαγή στη συμπεριφορά του. Επιδιώκοντας την αληθινή έννοια Καράτε-ντο, αφιερώθηκε σε μια σοβαρή μελέτη των Κάτα κάτω από την επίβλεψη του Γιάμπου Κέντσου, ενός από τα λίγα άτομα που τον νίκησαν σε αγώνα.
Το αγαπημένο Κάτα του Τσόκι ήταν το Naihanchi, το οποίο θεωρούσε ότι ήταν το μόνο Κάτα που απαιτείται να κατέχεις για να είσαι μάστερ του Καράτε. Παραμένει πάντως καλύτερα γνωστός για το Κούμιτέ του και μέχρι το θάνατό του. Άλλοι μάστερς μάλιστα του έστελναν τους μαθητές τους για να τους μάθει συγκεκριμένα τις τεχνικές του ελεύθερου αγώνα.

Μεταξύ των διάσημων μαθητών του Τσόκι Μοτόμπου περιλαμβάνονται και οι Σοσίν Ναγκαμίνε, ιδρυτής του Ματσουμπαγιάσι-ρύου, Σιγκέρου Νακαμούρα, ιδρυτής του Οκιναουέζικου Κέμπο και Τατσοούο Σιμαμπούκου, ιδρυτής του Ίσιν-ρύου.

CHOSIN CHIBANA 1885 - 1969

Ο Τσόσιν Τσιμπάνα γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου, 1885, στο Τοτόρι-τσο στην πόλη Σούρι της Οκινάουα. Άρχισε την εκπαίδευσή του στο Καράτε  με τον Γιασουτσούνε Ιτόσου το 1900, με τον οποίο εκπαιδεύτηκε μέχρι το θάνατό του (του Ιτόσου) στις 26 Ιανουαρίου, 1915,
Το 1920 Ο Τσιμπάνα άνοιξε το πρώτο dojo του στο Τοτόρι-μπόρι και αργότερα ένα δεύτερο dojo στο Κούμο-τσο της Νάχα, όπου παρέμεινε έως ότου ανέστειλε τη διδασκαλία του κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Μετά τον πόλεμο Ο Τσιμπάνα επανέλαβε την επίσημη διδασκαλία του στο Γκίχο-τσο που είναι ένα τμήμα της πολιτείας του Σούρι. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50 διατήρησε το dojo του καθώς επίσης και μια θέση ως Αρχηγός Εκπαιδευτής Καράτε για το Τμήμα Αστυνομίας Πόλεων του Σούρι, και τον Μάιο του 1956 η προσφορά του αναγνωρίστηκε με το διορισμό του ως πρώτος Πρόεδρος του Ένωσης Οκιναουέζικου Καράτε-ντο.
Η φήμη του Τσιμπάνα ως αξιόλογου μάστερ του Καράτε συνέχισε να διαδίδεται, όχι μόνο  στην Οκινάουα,   αλλά και στην κυρίως Ιαπωνία. Πριν και μετά από το θάνατό του στο νοσοκομείο Ohama στις 26 Φεβρουαρίου 1969 από καρκίνο ο σενσέι Τσιμπάνα ήταν αναγνωρισμένος με τιμές όπως:
      1957- τίτλος Hanshi (υψηλός μάστερ) από το Dai Nippon Butokukai (Η Μεγαλύτερη Ένωση Πολεμικής Αρετής της Ιαπωνίας)
      1960- τιμήθηκε με το πρώτο αθλητικό βραβείο από την εφημερίδα Οκιναουέζικα Χρονικά για την προσφορά του στη μελέτη και την πρακτική του παραδοσιακού Οκιναουέζικου Καράτε-ντο.
     1968- τιμήθηκε με το 4ο Παράσημο του Ιερού Θησαυρού (KUNYONTO) από τον Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας σε αναγνώριση της αφοσίωσής του στη μελέτη και την πρακτική του Οκιναουέζικου Καράτε-ντο.

CHOJUN MIYAGI (1888-1952)

Πρωτοπόρος και καινοτόμος του Καράτε, ο Τσοτζούν Μιγιάγκι έχτισαν επάνω στο Νάχα-τε του δασκάλου τους, Κάνρυο Χιγκασιόνα, για να αναπτύξουν το δικό του στυλ: Γκότζου-ρύου.

Γεννημένος σαν γιος ενός πλούσιου ιδιοκτήτη καταστημάτων στη Νάχα, ο Μιγιάγκι άρχισε την εκπαίδευσή του στην ηλικία των 11 χρόνων κάτω από την επίβλεψη του Ρυούκο Αραγκάκι μέσω του οποίου συνάντησε αργότερα τον Χιγκασιόνα. Άρχισε να εκπαιδεύεται με τον Χιγκασιόνα στην ηλικία των 14 και έμεινε μαζί του για 15 χρόνια μέχρι το θάνατο του μάστερ το 1916. Λίγο πριν πεθάνει ο Χιγκασιόνα, ο Μιγιάγκι τον ακολουθήθηκε στη μετάβασή του στην Κίνα και στη μελέτη του κινέζικου Κέμπο για ένα χρόνο.

Μετά το θάνατο του Χιγκασιόνα, ο Μιγιάγκι άρχισε να δέχεται μαθητές και να αναπτύσσει το Καράτε του Χιγκασιόνα σε συνδυασμό με δικά του νέα στοιχεία που έμαθε στην Κίνα. Δίδαξε στο dojo της Νομαρχιακής Σχολής της Αστυνομίας, στο δικαστήριο της Νάχα, στη Νομαρχιακή Ένωση Φυσικής Αγωγής, στο Κολέγιο Κατάρτισης των Νομαρχιακών Εκπαιδευτικών, και σε πολυάριθμα κολέγια και πανεπιστήμια στην κυρίως Ιαπωνία. Επιπλέον, δίδαξε στη Χαβάη και στη Σαγκάη.

Κατά τη διάρκεια μιας επίδειξης στο Butokuden στην κυρίως Ιαπωνία το 1937, ο Μιγιάγκι ονόμασε το σύστημά του Go-ju, που σημαίνει σκληρό-μαλακό.

Ο Μιγιάγκι δημιούργησε τα Κάτα Gekisai Ichi, Gekisai Ni και Tensho. Μεταξύ των κορυφαίων μαθητών του ήταν οι Jinan Shinzato, Meitoku Yagi, Eichi Miyazato, Seikichi Toguchi, και Seiko Higa. Αν και τα έχασε όλα, συμπεριλαμβανομένων και των τριών παιδιών του, σε μια αεροπορική επιδρομή στη Νάχα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέχισε το Καράτε   μέχρι το θάνατό του.

KENWA MABUNI (1890-1952)

Μεταξύ των πρώτων  μάστερ της Οκινάουα που δίδαξαν στην κυρίως Ιαπωνία, ο Κένβα Μαμπούνι ίδρυσε το Σίτο-ρύου, ένα από τα τέσσερα κύρια συστήματα Καράτε, που εξασκούνται στην Ιαπωνία σήμερα.

Γεννημένος στην τάξη των shizoku (Σαμουράι), ο Μαμπούνι άρχισε στην ηλικία των 13 κάτω από τις οδηγίες του μάστερ του Σούρι-τε Γιασουτσούνε Ιτόσου  και του μάστερ του Νάχα-τε Κάνρυο Χιγκασιόνα.

Ο Μαμπούνι συνδύασε τα στοιχεία των δύο μορφών για να διαμορφώσει το Χάνκο-ρύου (μισό-σκληρό στυλ), το οποίο μετονόμασε αργότερα ως φόρο τιμής στους δασκάλους του, χρησιμοποιώντας τους κινέζικους χαρακτήρες “shi” (ίδιον με το "ito"  από το “Ιτόσου”) και “to” (ίδιον με το "higa" από το Higashionna), στο λογότυπο Shito-ryu.

Ο Μαμπούνι δίδαξε σε όλη την Οκινάουα και από το 1929 μετακόμισε μόνιμα στην Ιαπωνία, όπου δίδαξε τακτικά στα ιαπωνικά πανεπιστήμια και τμήματα της αστυνομίας.

SHIGERU NAKAMURA (1892-1969)

Ιδρυτής του Οκιναουέζικου Κέμπο, ο Σιγκέρου Νακαμούρα ήταν ένας ζωντανός θρύλος και ένας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του μεγάλος μάστερ της Οκινάουα.

Γεννημένος στη βόρεια πόλη Νάγκο, ο Νακαμούρα έμαθε τα βασικά του Τε από τον πατέρα του που, δυστυχώς, πέθανε όταν Shigeru ήταν μόνο δέκα χρόνων. Εκπαιδεύτηκε στη συνέχεια κάτω από την επίβλεψη του θείου του και του καλού φίλου του θείου του Τσόκι Μοτόμπου. Από τον Μοτόμπου ο Νακαμούρα έμαθε τις τεχνικές του ελεύθερου αγώνα και το Κάτα Naihanchi.

Το Nakamura μαθήτευσε κάτω από τους Κέντσου Γιάμπου και Τσόμο Χανασίρο, των δύο μαθητών του Ιτόσου, στο Πρώτο Νομαρχιακό Σχολείο και όταν έμπαινε στο Νομαρχιακό Κολέγιο Εκπαιδευτών ήταν έτοιμος να ικανός να εκπαιδευτεί με τον ίδιο τον Ιτόσου.

Τελικά, ο Νακαμούρα άνοιξε το δικό του dojo, καλώντας απλά το στυλ του Οκινάουα-τε, δεδομένου ότι αντιπαθούσε την ιδέα της διαίρεσης του Καράτε σε χωριστά στυλ. Αργότερα, σε μία προσπάθεια να ενώσει όλο το  Καράτε της  Οκινάουα και να εξυψώσει τη θέση του σε ανάλογη των ιαπωνικών Κέντο και Τζούντο, διαμόρφωσε την  Ένωση Κέμπο της Οκινάουα και διατέλεσε Πρόεδρός της. Αν και η Ένωση διαλύθηκε με το θάνατο του Νακαμούρα, οι μαθητές του διατήρησαν το όνομα Οκινάουα Κέμπο για το στυλ τους.

TATSUO SHIMABUKU (1908-1975)

Ένας άλλος σημαντικός καινοτόμος, ο Τατσούο Σιμαμπούκο ανάπτυξε το Ίσιν-ρύου για να διορθώσει ό,τι διαισθάνθηκε ότι ήταν ανεπαρκές στις  μορφές Καράτε που είχε μελετήσει.

Γεννημένος  στο Σούρι, Ο Σιμαμπούκου άρχισε τη μελέτη του των μαχητικών τεχνών κάτω από το Τσόκι Μοτόμπου. Λίγο μετά, ο Σιμαμπούκου άρχισε επίσης με τον Τσοτόκου Κύαν και μέσα σε μερικά χρόνια, είχε γίνει ιδιαίτερα ικανός στο Σόριν-ρύου. Διψασμένος ακόμα για μάθηση, αναζήτησε τον ιδρυτή του Γκότζου και δάσκαλο Τσοτζούν Μιγιάγκι με τον οποίο εκπαιδεύτηκε για μερικά ακόμα χρόνια.

Καθώς η φήμη του μεγάλωνε, ο Σιμαμπούκου άρχισε να διδάσκει δικούς του μαθητές. Με το βομβαρδισμό της Οκινάουα  κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Σιμαμπούκου έχασε όλα του τα υπάρχοντα και μετακόμισε στην κυρίως Ιαπωνία, όπου εργάστηκε ως αγρότης και συνέχισε να εκπαιδεύει ιδιαιτέρως. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου όταν σκέφτηκε για πρώτη φορά για δικό του στυλ Καράτε.

Μετά από τον πόλεμο, ο Σιμαμπούκου επιστρέφεται  στην Οκινάουα   και επαναλαμβάνει τη διδασκαλία του Καράτε  σε μικρές ομάδα μαθητών. Η διδασκαλία του συνδύαζε τα καλύτερα στοιχεία του Γκότζου-ρύου (όπως το έμαθε από τον Μιγιάγκι) και του Σόριν-ρύου (όπως το έμαθε από τον Κύαν) με τελικό αποτέλεσμα να ιδρύσει το Ίσιν-ρύου το 1953,

Το Ίσιν-ρύου, που σημαίνει το σύστημα "της μιας καρδιάς", είναι μια από τις δημοφιλέστερες μορφές που ασκούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα.

ZENRYO SHIMABUKURO (1909-1969)

Ένα πρόχωμα ενάντια στις παλίρροιες της αλλαγής, ο Ζένρυο Σιμαμπουκούρο προσπάθησε να συντηρήσει το κλασικό Καράτε του Τσοτόκου Κύαν και με αυτές τις ενέργειες, έγινε ένας από τους πιο σεβαστούς μάστερ των μοντέρνων χρόνων.

Γεννημένος  στο Σούρι, Ο Σιμαμπουκούρο άρχισε να εκπαιδεύεται κάτω από τον Τσοτόκου Κύαν στην ηλικία των 24 και παρέμεινε με τον Κύαν μέχρι το θάνατό του το 1945. Μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Σιμαμπουκούρο άνοιξε ένα dojo προκειμένου να συντηρηθεί η διδασκαλία του Κύαν. Ένας από τους πρώτους μαθητές του, ένα μέλος του αμερικανικού στρατού, κανόνισε για τον Σιμαμπουκούρο να διδάξει Καράτε   στους αμερικανούς αλεξιπτωτιστές, πολλοί από τους οποίους πήραν το Καράτε του Σιμαμπουκούρο πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το 1960, ο Σιμαμπουκούρο έγινε Πρόεδρος του  κλάδου της All-Japan Karate-do Federation. Eν τούτοις, λόγω της εσωτερικής πολιτικής, ο  κλάδος της Οκινάουα απεσύρθη γρήγορα και διαμόρφωσε την Okinawan Karate-do United Association, της οποίας o Σιμαμπουκούρο παρέμεινε Πρόεδρος. Το 1967 ιδρύεται η All Okinawan Karate-do Federation με το σκοπό να διατηρήσει το Καράτε  ως πολιτιστική παράδοση, και ο Σιμαμπουκούρο υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος αυτής της οργάνωσης.

Ο Σιμαμπουκούρο ονόμασε το dojo του Seibukan που σημαίνει το “Ιερό Σχολείο Τέχνης”.

SHUGORO NAKAZATO (1919 - ...)

Ο Σουγκόρο Νακαζάτο γεννήθηκε στην πόλη Νάχα της Οκινάουα  στις 14 Αυγούστου, το 1919. Παρακολουθώντας το κανονικό σχολείο στην Οσάκα της Ιαπωνίας το 1935, άρχισε τη μελέτη του  Καράτε στην ηλικία των 16 υπό την εκπαίδευση του Ίσου Σεΐτσι. Ο Νακαζάτο εκπαιδεύτηκε από τον σενσέι Ίσου για 6 χρόνια. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ήταν στο ιαπωνικό ιππικό.

Αφότου τελείωσε ο πόλεμος, ο Νακαζάτο επέστρεψε στο σπίτι του  στην Οκινάουα   για να βρει την οικογένειά του ένα θύμα του πολέμου. Τον Ιούνιο του 1946, άρχισε τη μελέτη του Καράτε     κάτω από τον Τσοσίν Τσιμπάνα, ο οποίος ήταν ο κληρονόμος της τέχνης του Άνκο Ιτόσου. Το 1948 το dojo του Τσιμπάνα στο Σούρι έκλεισε αλλά ο Νακαζάτο συνέχισε την εκπαίδευσή του με τον μάστερ Τσιμπάνα. Για ένα έτος ο Τσιμπάνα έδινε προσωπική διδασκαλία ιδιαίτερων μαθημάτων στον Νακαζάτο.

Το 1951 ο Νακαζάτο βοήθησε τον Τσιμπάνα να ανοίξει το καινούριο του Dai Ichi Dojo στο Ματσούο της Νάχα. Ο Τσιμπάνα συνέχισε την προσωπική παράδοση ιδιαίτερων μαθημάτων στον Νακαζάτο στο Dai Ichi Dojo μέχρι τις 10 Ιανουαρίου 1954, όταν ο Νακαζάτο έλαβε το Shihan Menkyojo (δίπλωμα βοηθού υψηλού δασκάλου), το οποίο σημαίνει ότι έγινε βοηθός του μάστερ Τσιμπάνα. Μετά από την εργασία του ως Shihan Dai στο Dai Ichi Dojo κάτω από την επίβλεψη του Τσιμπάνα για ενάμισι χρόνο, ανατέθηκε στον Νακαζάτο από τον Τσιμπάνα να αναβιώσει το Σόριν-ρύου, και έτσι δημιούργησε το  Nakazato ShorinKan Dojo στην Άζα της Νάχα.

Ο Νακαζάτο διορίστηκε ως ένας από τους διευθυντές της Okinawan Karate Federation,  όταν διαμορφώθηκε το 1956 με τα τέσσερα σημαντικά συστήματα (shiryuha) Καράτε της Οκινάουα: Γκότζου-ρύου, Ουέτσι-ρύου, Σόριν-ρύου, Ματσουμπαγιάσι-ρύου. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα ο Νακαζάτο αφιερώνει το χρόνο του και την ενέργειά του στη διδασκαλία και την τελειοποίηση του Σόριν-ρύου Καράτε-ντο. Το 1960 η  Okinawan Karate Federation τον προήγαγε στο όγδοο νταν.  Επτά χρόνια αργότερα ο Νακαζάτο συνέχισε την ανάβασή του στην ιεράρχηση του Σόριν-ρύου, όταν ο μάστερ Τσιμπάνα και η Okinawa Shorin-ryu Karate-do Kyokai  τον προήγαγαν σε Hanshi και 9^ο νταν!

Ο Νακαζάτο άρχισε την εκπαίδευσή του στα όπλα σχεδόν από την αρχή της ενασχόλησής του με το Καράτε το 1935. Εκπαιδεύθηκε στα Sai, το Bo, το Nunchaku, τα Tonfa και την Nicho Kama, αλλά ειδικεύτηκε στο Bojutsu για 4 χρόνια. Σε όλη τη σταδιοδρομία του έχει δώσει προς όλους τις γνώσεις του με ανοιχτό μυαλό. Έχει καταδείξει την τεχνική του Καράτε  του   σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη, την Ινδία, την Αφρική, την κυρίως Ιαπωνία, και έχει κάνει τουλάχιστον 8 ταξίδια στην Αμερική. Έχει εμφανιστεί στην τηλεόραση πολλές φορές και είναι συχνά φιλοξενούμενος στο “Tokyo TV, Afternoon Show”.

Όταν ο μάστερ Τσιμπάνα πέθανε, ο Σουγκόρο Νακαζάτο κληρονόμησε την ηγεσία του Okinawan Shorin-ryu Karate-do παίρνοντας κατά συνέπεια και το δέκατο νταν!

karate.gr - για όσους ξέρουν να διαβάζουν!

  Αρχική      Επικαιρότητα      ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΤΕ .