karate.gr: 09 - ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΤΕ: Οι Ρίζες του στο Βάθος του Χρόνου!

Πρώτη δημοσίευση  2/10/2004. Τελευταία ενημέρωση 17/1/2010

  Αρχική      Επικαιρότητα      ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΤΕ .

Καταχωρήσεις στο karate.gr Διοργανώσεις Στηρίξτε το karate.gr με 20 €/έτος!

 

 

 

Η Κάστα (τάξη) των Σαμουράι

Οι Σαμουράι (ή Μπούσι) ήταν τα μέλη της  στρατιωτικής τάξης της Ιαπωνικής κοινωνίας, οι ιάπωνες πολεμιστές

Οι Σαμουράι χρησιμοποιούσαν μια σειρά όπλων όπως τα τόξα και τα βέλη, οι λόγχες και τα πυροβόλα όπλα αλλά το διασημότερο όπλο τους και το σύμβολό τους ήταν το σπαθί. 

Ο Σαμουράι ζούσε τη ζωή του σύμφωνα με τον κώδικα ηθικής του Bushido ("ο τρόπος ζωής του πολεμιστή"). Έντονα  οπαδοί του Κομφουκισμού  από τη φύση τους, ο κώδικας Bushido τόνιζε τις έννοιες όπως την πίστη στον ένα αφέντη, την αυτοπειθαρχία πλήρη σεβασμού και την ηθική συμπεριφορά. 

Μετά από μια ήττα, ο Σαμουράι επέλεγε την τελετουργική αυτοκτονία (σεπούκου) με την κοπή της κοιλιάς του παρά τη σύλληψη και τον ατιμωτικό θάνατο.

Η ιστορίες των σαμουράι ακολούθησαν τις ιστορικές περιόδους του φεουδαρχισμού.

 

Περίοδος Χέιαν  (794-1185)  

Η σημασία και η επιρροή των Σαμουράι αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια της Περιόδου Χέιαν, όταν οι ισχυροί γαιοκτήμονες μίσθωναν τους ιδιωτικούς πολεμιστές για την προστασία των ιδιοκτησιών τους. Προς το τέλος της περιόδου Χέιαν, δύο στρατιωτικές οικογένειες σαμουράι, οι Μιναμότο και οι Ταΐρα, είχαν γίνει τόσο ισχυρές, ώστε έλεγχαν όλη τη χώρα και έκαναν πολέμους μεταξύ τους για να υπερισχύσουν η μία  της άλλης.

 

Περίοδος Καμακούρα (1192-1333)  

Το 1185, οι Μιναμότο νίκησαν τους Ταΐρα, και ο Μιναμότο Γιοριμότο καθιέρωσε μια νέα στρατιωτική κυβέρνηση στην Καμακούρα  το 1192. Σαν shogun, αρχιστράτηγος, έγινε ο κυβερνήτης της Ιαπωνίας.

 

Περίοδος Μουρομάτσι (1333 - 1573)  

Κατά τη διάρκεια του χαοτικού μεσοπολέμου  (sengoku jidai, 1467-1573), η Ιαπωνία αποτελείτο από δεκάδες ανεξάρτητων κρατιδίων που πολεμούσαν συνεχώς το ένα το άλλο. Όπως ήταν φυσικό, η ζήτηση για τους Σαμουράι ήταν πολύ υψηλή. Μεταξύ των πολέμων, πολλοί Σαμουράι εργαζόταν στα αγροκτήματα. Πολλές κινηματογραφικές ταινίες του διάσημου σκηνοθέτη Ακίρα Κουροσάβα αναφέρονται στη διάρκεια αυτής της εποχής.

 

Περίοδος Αζούτσι-Μομομάγια (1573 - 1603)  

Όταν  ο Τογιοτόμι Χιντεγιόσι  επανένωσε τα κρατίδια της Ιαπωνίας, άρχισε να εισάγει ένα άκαμπτο κοινωνικό σύστημα τάξεων που ολοκληρώθηκε αργότερα από τον Τοκουγκάβα Ιεγιάσου  και τους διαδόχους του. Ο Χιντεγιόσι ανάγκασε όλους τους Σαμουράι να αποφασίσουν μεταξύ μιας ζωής στο αγρόκτημα και μιας ζωής πολεμιστή μέσα στα κάστρα των πόλεων. Επιπλέον, απαγόρευσε καθέναν μη Σαμουράι να είναι οπλισμένος με σπαθί.

 

Περίοδος Έντο (1603 - 1868)  

Σύμφωνα με την επίσημη ιεραρχία των κοινωνικών τάξεων της περιόδου Έντο, ο Σαμουράι βρισκόταν στην κορυφή, ακολουθούμενος από τους αγρότες, τους τεχνίτες και τους εμπόρους. Επιπλέον, υπήρχαν ιεραρχίες μέσα σε κάθε κοινωνική τάξη. Όλοι οι Σαμουράι αναγκάστηκαν να ζήσουν μέσα σε πόλεις κάστρων και το λαμβανόμενο εισόδημα από τους αφέντες τους ήταν σε ποσότητες ρυζιού. Οι Σαμουράι χωρίς αφέντη (ελεύθεροι) ονομάστηκαν Ρονίν και προκάλεσαν δευτερεύοντα προβλήματα στην αρχή της περιόδου Έντο. 

Με την πτώση του κάστρου της Οσάκα  το 1615, ο τελευταίος πιθανός ανταγωνιστής του Τοκουγκάβα εκμηδενίστηκε, και επικράτησε σχετική ειρήνη στην Ιαπωνία για περίπου 250 χρόνια. Κατά συνέπεια, η σημασία των πολεμικών δεξιοτήτων μειώθηκε, και οι περισσότεροι Σαμουράι έγιναν γραφειοκράτες, δάσκαλοι ή καλλιτέχνες. 

 Το 1868, η φεουδαρχική εποχή της Ιαπωνίας τερματίστηκε και η τάξη των Σαμουράι καταργήθηκε.

 

 

ΜΠΟΥΣΙΝΤΟ: ο κώδικας τιμής του πολεμιστή

 

Το Μπoυσίντo με λίγα λόγια περιγράφεται σαν "η συμπεριφορά του ιάπωνα πολεμιστή", στην πραγματικότητα είναι ένας περίπλοκος κώδικας των Σαμουράι της φεoυδαρχικής Ιαπωνίας, που βασίζεται σε 3 κύρια σημεία:

1) Φανατική αφoσίωση στον Kύριo σου (ανώτερό σoυ)

2) Αμείωτη ανδρεία στην μάχη και

3) Προτίμηση του θανάτου από την ατίμωση.

Στην αρχή του 18ου αιώνα η Ιαπωνία ήταν μια χώρα που βρισκόταν σε συνεχή αναταραχή. Επίσης ήταν μια εποχή μεγαλοπρέπειας και υπερβoλικής διαφθoράς στην αυλή του Σογκούν. Ο Σογκούν ήταν ο ανώτατος Στρατιωτικός Κυβερνήτης (Αρχιστράτηγος), που εξασκούσε απόλυτη κυριαρχία και εκτόπιζε τον Αυτοκράτορα σε μία πλασματική συμβατική θέση. Η καλοκαιρινή κατοικία του Σογκούν, το Κιότο, παρείχε αχαλίνωτα γλέντια σε ευχάριστους καταυλισμούς.

Οι Τέχνες αναπτύχθηκαν και γεννήθηκε το κλασικό θέατρο Καμπούκι.

Αυτή την εποχή παρατηρήθηκε η αρχή του τέλους της τάξεως των Σαμουράι, επειδή η τάξη των εμπόρων αποκτούσε δύναμη. Οι Ντάιμιος ή φεoυδαρχικoί άρχοντες άρχισαν να χάνουν τη δύναμή τους. Ενώ γινόντουσαν δυναμικές αλλαγές συχνά συνέβαιναν εκρήξεις βίας.

 

Η Ιστορία των 47 Ρονίν

Μια αντιπροσωπευτική ιστορία για την πίστη και τη γενναιότητα των σαμουράι είναι και αυτή των 47 Ρονίν, οι οποίοι τιμώνται ιδιαίτερα μέχρι σήμερα από τους Ιάπωνες. Η ιστορία εκτυλίχθηκε το 1701.

Ο άρχοντας Ασάνο του Άκο σε μια στιγμή θυμού και απογοήτευσης τραυμάτισε σοβαρά τον Κίρα έναν διεφθαρμένο αυλικό το 1701 και με αυτή την πράξη άρχισε μια σειρά γεγονότων που τερματίστηκαν με την πιο αιματηρή βεντέτα στην ιστορία της Ιαπωνίας, με αποτέλεσμα, όταν τελείωσε, η Ιαπωνία να έχει ένα καινούργιο σύνολο ηρώων - τους 47 Ρονίν ή πρώην Σαμουράι του άρχοντα Ασάνο.

Ακόμα και σήμερα, πλήθη οπαδών του Μπουσίντο Γιαπωνέζων πολιτών, περιλαμβανομένων και πολλών νέων ανθρώπων, επισκέπτονται κάθε μέρα τον ναό Σενγκάκου Τζι στο Τόκιο, όπου βρίσκονται οι τάφoι των 47 Ρονίν και του Άρχοντα και της Αρχόντισσας Ασάνο.

Το πνεύμα των φεoυδαρχικών καιρών είναι εμφανές, όταν εισέρχεται κανείς στο χώρο του ναού. 'Η μυρωδιά της παλαιότητας καθώς και η ευωδιά του λιβανιού που καίγεται στους τάφoυς, επιβεβαιώνουν, πώς το πνεύμα του Μπoυσίντo δεν θα πεθάνει ποτέ στην Ιαπωνία.

Αυτό το πνεύμα και η ανάμνηση των 47 Ρονίν συνέβαλλαν στην κατά τους Δυτικούς παραφρoσύνη της αυτοκτονίας των Γιαπωνέζων στρατιωτών στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ξαναφέρνοντας αυτήν την αιματηρή ιστορία του θάρρους, της αφοσίωσης και της εκδίκησης μπορεί κανείς καλύτερα να εξηγήσει πώς και γιατί οι μαχόμενοι άνδρες της Ιαπωνίας, το 1940 ήταν από τους πιο χωρίς οίκτο φανατικούς και πιστούς του κόσμου. Το κοντό ανάστημά τους συμπλήρωνε το μεγάλο τους θάρρος και την σταθερή απόφασή τους να πεθάνουν για τον Αυτοκράτορα και την Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.

 

Τον χειμώνα του 1701, ο Άρχοντας Ασάνο του  Άκο ήταν στο Τόκιο (τότε ονομαζόμενο Έντο ) σαν ανώτατος αντιπρόσωπος της περιοχής του. Ο Κίρα, ο επίσημος Τελετάρχης και δεξί χέρι του Σογκούν, είχε προσπαθήσει με κολακείες, υπoνooύμενα και τελικά με προσβολές να πείσει τον άρχοντα Ασάνο ότι ήταν έθιμο να παρέχει χρηματικά δώρα, δωροδοκία στην πραγματικότητα, για τις υπηρεσίες του. Ο άρχοντας Ασάνο, όμως τον αγνόησε τελείως. Ο Κίρα φοβήθηκε πως εάν τον αφήσει, πιθανόν να τον ακολουθούσαν και άλλοι και να έχανε αυτό τον εύκολο παράνομο τρόπο απόκτησης χρημάτων.

"Εάν τα χρήματα έχουν τόση, μεγάλη σημασία για σένα" είπε ο Κίρα στον άρχοντα Ασάνο σε μια επίσημη συνέλευση "υπάρχουν και άλλοι τρόποι να με ικανοποιήσεις. Έχω ακούσει πωc έχεις μια όμορφη γυναίκα με ένα λαμπερό πρόσωπο σαν το φεγγάρι, στήθη που διεγείρουν τον πόθο, μηρούς άσπρους σαν το γάλα και ...".  Δεν πρόλαβε, να τελειώσει την φράση του και ο άρχοντας Ασάνο τράβηξε το σπαθί του άγρια και χτύπησε τον Κίρα πολύ σοβαρά, σχεδόν θανάσιμα.

Αλλά το να τραβήξει κανείς σπαθί, παρότι προηγήθηκε φανερή πρόκληση, μέσα ατό Αυτοκρατορικό Παλάτι ήταν απαγορευμένο και ετιμωρείτο με θάνατο. Πραγματικά, ο άρχοντας Ασάνο δικάστηκε σε θάνατο αμέσως. Αλλά λόγω της υψηλής του θέσης του επετράπη να πεθάνει με έναν τιμητικό τρόπο, κάνοντας εθελοντικά στον εαυτό του σεπούκου. Αυτό έγινε σε επίσημη τελετή, μερικές μέρες μετά τον τραυματισμό του Κίρα. Από την άλλη πλευρά, ο Κίρα δεν έλαβε καμία τιμωρία, ενώ το πάθημά του τον βοήθησε να κερδίσει τη συμπάθεια του περίγυρού του αλλά και να συνεχίσει να εκτελεί τα καθήκοντά του νόμιμα και παράνομα

  Οι οπαδοί του Ασάνο προσβλήθηκαν από το γεγονός ότι ο σογκούν δεν επέβαλλε ισότιμα δικαιοσύνη και άφησε την ανάρμοστη συμπεριφορά του Κίρα ατιμώρητη. Σύμφωνα με το νόμο, όταν ένας άρχοντας σαμουράι έκανε σεπούκου, το κάστρο του το κληρονομούσε ο σογκούν και όχι η οικογένειά του ενώ οι σαμουράι ακόλουθοί του εγκατέλειπαν το κάστρο τους και γινόντουσαν Ρονίν, μαχητές χωρίς άρχοντα να υπηρετούν. Οι πολεμιστές του Ασάνο δεν ήξεραν τι να κάνουν μετά από την καταστροφή που τους βρήκε. Ορισμένοι υποστήριζαν ότι έπρεπε να αρνηθούν να παραδώσουν το κάστρο, άλλοι ότι έπρεπε να σκοτώσουν τον Κίρα και να εκδικηθούν το θάνατο του αφέντη τους και κάποιοι ότι έπρεπε να σεβαστούν το  νόμο και να παραδοθούν ήσυχα και ειρηνικά. Ο Οΐσι Κουρανοσούκε, ο σημαντικότερος σαμουράι και σύμβουλος του Ασάνο, άκουσε όλες τις απόψεις και κατέληξε σε μία απόφαση. Θα ζητούσε από το σογκούν Τσουναγιόσι να ξαναϊδρυθεί ο οίκος των Ασάνο με άρχοντα το μικρότερο αδερφό του Ασάνο, Νταϊγκάκου. Αν το σχέδιο αποτύγχανε, θα υπεράσπιζαν το κάστρο μέχρι θανάτου.

Τις ακόλουθες ημέρες και καθώς οι αντιπρόσωποι του σογκούν κατευθύνονταν προς το κάστρο, όσοι σαμουράι του Ασάνο ήταν αντίθετοι με το σχέδιο του Κουρανοσούκε, εγκατέλειψαν τους συντρόφους τους, αφήνοντας μόνο εξήντα δύο άτομα πίσω. Προτού οι άνδρες του Τσουναγιόσι φθάσουν στο επίμαχο μέρος, ο Νταϊγκάκου Ασάνο με επιστολή του στον Οΐσι Κουρανοσούκε, του ζητούσε να παραδώσει το κάστρο. Ο Οΐσι και οι υπόλοιποι 61 σαμουράι αποδέχθηκαν το αίτημα του Νταϊγκάκου, αλλά πριν εγκαταλείψουν το κάστρο αποφάσισαν να εκδικηθούν το θάνατο του άρχοντά τους με τη δολοφονία του Κίρα του οποίου η συμπεριφορά κάθε άλλο παρά ηθική και ενάρετη ήταν. Μόνο αυτό θα επανέφερε την τιμή στον οίκο των Ασάνο.

Ο Οΐσι, ο κύριος ακόλουθος του άρχοντα Ασάνο, υπάκουσε τελικά στις διαταγές της Αυλής στο γράμμα του νόμου. Αλλά κρυφά ορκίστηκε πως θα εκδικηθεί στο όνομα του Κυρίου του. Στον τάφο του Κυρίου του, στο ναό του Σενγκάκου-Τζί, ορκίστηκε να σκοτώσει τον Κίρα και να αποκαταστήσει την τιμή του αρχοντικού καθώς και την τιμή της αρχόντισσας Ασάνο που τόσο πολύ προσεβλήθη. Όμως έδωσε στους άλλους πιστούς του Ασάνο, πρώην Σαμουράι, μία εναλλακτική επιλογή.

"Μπορούμε ή να πολεμήσουμε ή να πεθάνουμε για την τόση λίγη προθυμία να εκδικηθούμε τον θάνατο του Κυρίου μας, κάνοντας απλώς σεπούκου, μπροστά στην κυρία Πόρτα του Kάστρoυ¨, είπε.

Αρχικά, οι 62 πιστοί, υπήκοοι του Ασάνο υποσχέθηκαν να πολεμήσουν. Αλλά επειδή ο Κίρα φυλαγόταν καλά πίσω από τους τοίχους του Κάστρου, για να προφυλαχθεί από κάποια τέτοια επίθεση, φάνηκε αδύνατο να κάνουν οποιαδήποτε μετωπική επίθεση.

Οι άνδρες χωρίστηκαν για να κρύψουν τα σχέδιά τους από τον Κίρα, ο οποίος ήδη τους υποπτευόταν και φοβόταν ότι κάποια στιγμή θα επιχειρούσαν να τον δολοφονήσουν. Ο Οΐσι Κουρανοσούκε πήγε στη Γιαμασίνα, ένα προάστιο του Κιότο και δημιούργησε για τον εαυτό του τη φήμη του μέθυσου και του τζογαδόρου, γεγονός που έγινε πιστευτό από την αστυνομία του σογκούν και τους κατασκόπους του Κίρα. O σογκούν Τσουναγιόσι που ανησυχούσε ότι ακόμη η υπόθεση δεν είχε κλείσει, διέταξε τη σύλληψη του Νταϊγκάκου Ασάνο και τον περιορισμό του στην κύρια οικία των Ασάνο, βάζοντας τέλος στις όποιες πιθανότητες για αναβίωση του ομώνυμου Οίκου. Για περίπου 2 χρόνια, οι Ρονίν, οι πολεμιστές χωρίς αφέντη, περίμεναν, υποδυόμενοι τους εμπόρους, τους ζητιάνους, τους αλκοολικούς και, ταυτόχρονα, συνέλεγαν πληροφορίες για τον Κίρα και την κατοικία του. Η χαλάρωση του εχθρού τους και των συμμάχων του, τους έδωσε την ευκαιρία που περίμεναν τόσο καρτερικά.

Καθώς περνούσε ο καιρός τα σχέδια για την επίθεση ετοιμάζονταν με περισσότερες λεπτομέρειες και όταν πλησίασε η τελική μέρα, ο Οΐσι χώρισε τη γυναίκα του για να μην τιμωρηθεί αυτή για τις πράξεις του, όπως η Αρχόντισσα Ασάνo τιμωρήθηκε για την ενέργεια του άντρα της, αλλά πήρε το γιο του Σικαρά, που ήταν 16 χρονών παράμερα: "Εάν αποφασίσεις να ακολουθήσεις εμένα στο καθήκον αυτό, θα οδηγηθείς σίγουρα στον θάνατο, αλλά ένα θάνατο με τιμή", είπε στο αγόρι.

Ο Σικαρά απέδειξε ότι τα άνθη τα σημερινά αντλούν τη δύναμή τους από ρίζες εκατοντάδων χρόνων πίσω. Προτίμησε να ακολουθήσει την ομάδα, του πατέρα του.

Στη τελική κρυφή συνάντηση στο Τόκιο, από τους 62 αρχικά άνδρες, ήρθαν οι 47. Καθένας τους υπέγραψε το όνομά του σε ένα αιματηρό σύμφωνo να δολοφονήσει τον Κίρα με κάθε τρόπο και θυσία. Ένας άνδρας ήταν 70 χρονών, πέντε γύρω στα εξήντα, 4 στα πενήντα, 4 στα σαράντα, 18 στα τριάντα,13 στα είκοσι και δύο μόλις 17, περιλαμβανομένου και του γιου του Οΐσι, του Σικαρά. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε εδώ ότι "Σικαρά" στα μοντέρνα γιαπωνέζικα πάει να πει "ένας άνθρωπος με σθένος, κουράγιο".

Ήταν 14 Δεκεμβρίου, 1703, η νύκτα της επίθεσης στη βίλα του Κίρα, ίδια μέρα με τον θάνατο του άρχοντα Ασάνο, δύο χρόνια πριν. Αυτό το πρωινό ο Οΐσι επισκέφθηκε τον τάφο του άρχοντα Ασάνο: "'Η πράξη μας είναι καθήκον προς εσένα και είναι τίμια, γιατί υπέστης μεγάλη αδικία" είπε. "Τι θα μπορούσε να ήταν γλυκύτερο στη ζωή από τη προσδοκία της μάχης;"

Ή επίθεση έγινε τέλεια. Η βίλα καταλήφθηκε με έφοδο από την κύρια είσοδο και από τον πίσω φράχτη. Στη μάχη, που ακολούθησε, όλοι οι σωματοφύλακες του Κίρα σκοτώθηκαν. Αλλά κανείς από την ομάδα του Άσάνο δεν σκοτώθηκε.

Ο Κίρα, άνανδρος μέχρι το τέλος, βρέθηκε κρυμμένος σε μια αποθήκη εργαλείων, πίσω από τη κυρίως βίλα. Ο Οΐσι εμφανίστηκε μπροστά του φωνάζοντας: "Κανείς να μην ανακατευθεί. 0 Κίρα ανήκει σε μένα προσωπικά. Πίσω όλοι". Έπειτα ούρλιαξε: “Δε θα σε σκοτώσει η ομάδα μου, Κίρα, αλλά εγώ."

Ή πάλη ήταν γρήγορη, άγρια και γεμάτη οργή. Και οι δυο άνδρες είχαν σπαθιά. Όμως ο Κίρα, πιο καλομαθημένος γρήγορα έπεσε από εξάντληση. Οι ρονίν τον έσυραν στην αυλή και του έδωσαν την ίδια ευκαιρία που είχε και ο άρχοντάς τους, να διαπράξει  σεπούκου. Αυτός όμως λιποψύχησε και δεν μπόρεσε να καρφώσει το μακρύ μαχαίρι στην κοιλιά του.

Τότε ο Οΐσι με σωστά υπολογισμένη και ήρεμη κίνηση σήκωσε το πελώριο σπαθί του και αποκεφάλισε τον Κίρα. Οι άνδρες του δίπλωσαν το ματωμένο κεφάλι σε ένα κιμονό και πορεύτηκαν σιωπηλά στο ναό τού Σενγκάκου-Τζί, όπου το έπλυναν σε ένα πηγάδι, πού είναι ακόμα εκεί σήμερα. Έπειτα το προσέφεραν μπροστά στο Άγαλμα του άρχοντα Ασάνο.

    Ο Αρχιστράτηγος Τσουναγιόσι αντί να θυμώσει, εντυπωσιάστηκε από την αφοσίωση που επέδειξαν οι 47 ρόνιν. Οι 47 Ρονίν χωρίστηκαν και ετέθησαν σε περιορισμό σε 4 σπίτια ιδιωτών, λόγω πολιτικής αναταραχής εξ αιτίας του γεγονότος και του γεγονότος, ότι η συμπάθεια του λαού ήταν υπέρ αυτών. Παρά, όμως, το θαυμασμό του σογκούν για την ηρωική πράξη τους, ο νίδιος ήταν αντιμέτωπος με ένα δίλημμα: να τους χαρίσει τη ζωή αναγνωρίζοντας τον τρόπο με τον οποίο εφάρμοσαν το κώδικα Bushido ή να τους τιμωρήσει σύμφωνα με το νόμο; Αν παρέβλεπε το έγκλημά τους, μήπως θα μείωνε την τιμή τους και θα υποβάθμιζε τον κώδικα τιμής των σαμουράι;  

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1704 ανακοινώθηκε η θανατική καταδίκη τους από τον Σογκούν Τζουναγιόσι και παρόλο που οι Ρονίν δεν είχαν νόμιμο δικαίωμα τους επετράπη ειδική μεταχείριση, το προνόμιο να κάνουν χαρακίρι σε δημόσια τελετή. Μετά από 47 ημέρες περισυλλογής, ο Τσουναγιόσι είχε διατάξει τον Οΐσι και τους συντρόφους του να εκτελέσουν σεπούκου, όχι ως εγκληματίες αλλά ως έντιμοι πολεμιστές χαρίζοντας τη ζωή στον αγγελιοφόρο τους Σικαρά, που ήταν και ο νεώτερος, ο γιός του Οΐσι. Ο Οΐσι δεν μπορουσε νά το πιστέψει.

Καθώς ο Οΐσι γονάτισε στην εξέδρα της τελετής και ήταν έτοιμος να κάνει χαρακίρι ευχαρίστησε τους θεούς που του έδωσαν την ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι πραγματικός Σαμουράι και όχι Ρονίν. Τελικά αυτό ενδιέφερε περισσότερο τον ο Οΐσι.

"Μεταξύ των λουλουδιών υπάρχει το άνθος της κερασιάς μεταξύ των ανδρών υπάρχουν οι Σαμουράι".

"Ο άνδρας θα υπάρχει τόσο, όσο και η ζωή του. Αλλά το όνομά του θα υπάρχει πάντα και για περισσότερο από την αιωνιότητα."

Στις 4 Φεβρουαρίου 1703, οι 46 ρόνιν χωρίστηκαν σε 4 ομάδες και εκτέλεσαν όλοι ταυτόχρονα σεπούκου.

Το ό,τι η νοοτροπία και ο κώδικας των ηθών των γιαπωνέζων στρατιωτών ήταν καρπός εκατοντάδων χρόνων αποδείχτηκε χωρίς αμφιβολία στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Στρατηγός Νότζι, ήρωας του Ρωσοϊαπωνικού πολέμου, είπε:

"Ενός άνδρα η περιουσία και τα πλούτη μπορούν να γίνουν σκόνη και να σκορπιστούν από τον άνεμο, αλλά το όνομά του θα διαρκέσει για πάντα".

 

Η Εκπαίδευση των Σαμουράι

 

Ήταν νωρίς το πρωί. Οι δρόμοι, κάπου σε μια πόλη της Ιαπωνίας, ήταν γεμάτοι από αχθοφόρους, εργάτες, μαγαζάτορες, πλανόδιους πωλητές, στρατιώτες και αστυνομικούς. Όλοι πήγαιναν για τις πρωινές δουλειές τους. Ξαφνικά μέσα στο βιαστικό πλήθος ξεπρόβαλλαν πολλά παιδιά. Ορμούσαν σε πολλές ομάδες που η ηλικία τους ήταν από 8 έως 22 χρονών. Απόφευγαν τους γύρω τους και εξαφανίζονταν μετά σε διάφορα διασκορπισμένα κτήρια στη πόλη.

Όλοι πήγαιναν στα "σχολεία τους". Αλλά στις τάξεις που παρακολουθούσαν δεν διάβαζαν ούτε έγραφαν ούτε μάθαιναν αριθμητική. Αυτοί οι μαθητές μάθαιναν πώς να σκίζουν σαν βέλος το λαιμό του εχθρού τους και να σκοτώνουν όσο γρήγορα μπορούσαν. Αυτά τα παιδιά εκπαιδεύονταν να γίνουν Σαμουράι.

 

Σαμουράι οι καλύτεροι μαχητές όλων των εποχών.

Του Σαμουράι του άρεσε να ακολουθεί ένα σκληρό πρόγραμμα εκγύμνασης. Αυτή η ειδική εκπαίδευση άρχιζε από τη στιγμή που το παιδί γεννιόταν μέσα σε μια οικογένεια Σαμουράι, αλλά η πραγματική εκπαίδευση γινόταν σε δύσκολα σχολεία στην Ιαπωνία. Ανάμεσα κάπου στον ενδέκατο αιώνα όταν οι Σαμουράι άρχιζαν να αναδύονται σαν επαγγελματική τάξη μαχητών, οι μεγάλες οικογένειες των Σαμουράι έστελναν τα παιδιά τους σε αυτά τα σχολεία.

Η ιδέα να σπουδάζουν τα παιδιά των Σαμουράι δόθηκε από έναν κυβερνητικό υπάλληλο που σκέφτηκε ότι κάποτε αυτοί θα μπορέσουν να υπηρετήσουν τη Γιαπωνέζικη αριστοκρατία.

Ανάμεσα σε όλα αυτά που μάθαιναν σπούδαζαν νόμους, δημόσια και δικαστική διαχείριση και φυσικά στρατηγική τακτική. Ο τελικός σκοπός ήταν να διδαχτούν τα παιδιά των Σαμουράι, αριστοκρατικά θέματα ώστε οι αριστοκρατικές τάξεις να ενωθούν με τις τάξεις των Σαμουράι.

Αλλά οι Σαμουράι ζούσαν πολύ πιο απλά από τους αριστοκράτες και συνέχιζαν να σπουδάζουν πολεμικές τέχνες σε όλη τους τη ζωή. Όταν τα παιδιά των Σαμουράι αποφοιτούσαν από τα διάφορα ειδικά σχολεία (που θα δούμε πιο κάτω) αναλάμβαναν κυβερνητικές θέσεις στην Ιαπωνία. Αυτή ήταν και η αρχή της κατάπτωσης της Αριστοκρατίας της περιόδου Χέϊαν και η αρχή της εξύψωσης των Σαμουράι.

 

Η Εκπαίδευση

Η χαμηλή βαθμολογικά τάξη των Σαμουράι εκπαιδεύονταν σε διάφορα οικογενειακά κέντρα για στρατιωτική εκπαίδευση. Η εκγύμναση σε αυτά τα κέντρα ήταν αυστηρώς μαχητική. Κατ' ουσία η χαμηλή βαθμολογικά τάξη των Σαμουράι ήταν αγράμματοι. Οι Ανώτεροι αξιωματικοί παρακολουθούσαν προγράμματα εκπαίδευσης σε εθνικά σχολεία. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι το σύστημα της μάθησης και της εκγύμνασης διέφερε από τάξη σε τάξη.

 

Η εκπαίδευση των Μελλοντικών Σαμουράι

Η εκπαίδευση του αγοριού σε μια τάξη Σαμουράι άρχιζε από όταν γεννιόταν. Από εκείνη την ώρα το παιδί περιβάλλονταν από απόλυτη στρατιωτική τιμή, έθιμα και εθιμοτυπίες σε πολλές μορφές. Όταν το μικρό αγοράκι μπορούσε να περπατήσει του έδιναν ένα αληθινό αλλά πολύ μικρό τόξο και ένα ξύλινο αλογάκι να παίζει πολεμικά παιχνίδια. Στην ηλικία των πέντε χρόνων τα παιδιά αποχτούσαν τις πρώτες στολές των Σαμουράι. Φορούσαν κιμονό και χακάμα και αποκτούσαν μια μακριά σπάθα και μια μικρότερη που είχε το έμβλημα της τάξης του. Πουθενά δεν πήγαιναν χωρίς αυτές για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Όταν το αγόρι γινόταν εννιά χρόνων άρχιζε η πραγματική και συστηματική εκπαίδευση. Υπήρχαν πολλά σχολεία όπου οι νέοι Σαμουράι μάθαιναν πολεμικές τέχνες. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το σχολείο Τσου-σιάν.

Το σχολείο Τσου-σιάν το αποτελούσαν 18 κτήρια. Σε ένα από αυτά τα κτήρια διδάσκονταν στρατηγική, σε άλλα τρία πάλη, σε άλλα τρία τέχνη του σπαθιού, σε άλλα τρία για πυροβόλα όπλα, σε τρία εκμάθηση ιππασίας, τέσσερα για άοπλες μάχες σώμα με σώμα και ένα για την τέχνη του τόξου. Το σχολείο Nishinkan Institute ήταν ένα σχολείο στην επαρχία Οακαμάτσα για υψηλές τάξεις των Σαμουράι του Άιζου-σιαν. Ήταν ένα κτήριο πολεμικών τεχνών και εκγύμνασης, όπως το Τσου-σιάν, αλλά ήταν μόνο για την ελίτ των Σαμουράι.

Η κεφαλή των σχολείων είναι οι "sensei" που ήταν φυσικά εξπέρ των πολεμικών τεχνών, συνήθως προέρχονταν από υψηλές τάξεις των Σαμουράι, και που σε περίπτωση πολέμου προστάτευαν το σχολείο από εξωτερικούς κινδύνους.

Τα παιδιά λοιπόν από τα δέκα και έντεκα χρόνια τους μάθαιναν πια να παλεύουν εφαρμόζοντας αυτά που μάθαιναν. Στα δεκατρία τους άρχιζαν να μαθαίνουν στρατιωτικά σημάδια, σκόπευση κινητών στόχων πάνω σε άλογο κτλ.

Στα δεκατέσσερα τους χρόνια μάθαιναν να χειρίζονται την λόγχη κατάλληλα, να αναπνέουν διαφορετικά από τους άλλους ανθρώπους, όταν βέβαια υπήρχε ανάγκη, να κάθονται κατάλληλα κ.ά. Στα δεκαπέντε τους διάβαζαν τους Κινέζους κλασικούς και ασχολούνταν με τα πολιτικά. Μερικοί μπορούσαν να διαβάζουν για να γίνουν στο μέλλον, κυβερνητικοί υπάλληλοι, αρχηγοί αστυνομίας, διοικητές πόλεων, αξιωματικοί και πολλά άλλα σπουδαία αξιώματα. Όταν τα παιδιά φτάνουν σε ηλικία 16 χρονών οι ομάδες τους διαλύονταν. Ο κάθε νέος έμπαινε σε μια σειρά σπουδών ακολουθώντας τους προσωπικούς του σκοπούς. Μάθαινε χρήσιμες πληροφορίες που είχαν σχέση με τα μελλοντικά του σχέδια και άρχιζε να εκπαιδεύεται από σπεσιαλίστες "σενσέϊ" σε διάφορα όπλα. Όλοι οι δεκαεξάχρονοι ήξεραν να χειρίζονται τέλεια τα βασικά όπλα των Σαμουράι και εξειδικεύονταν στο καθένα από αυτά.

Οι Σαμουράι εκπαιδεύονταν ως 22 χρονών και μετά διάλεγαν ή να πάνε σε άλλο σχολείο η να συνεχίσουν στο ίδιο η να ταξιδέψουν και να γυμναστούν αλλού η να ακολουθήσουν το σκοπό τους. Όμως η εκπαίδευση των Σαμουράι δεν τελείωνε ποτέ γιατί πάντα ήθελαν να κρατούν τη φόρμα τoυς. Οι μάχες φυσικά ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κρατούν το σώμα τους σε ετοιμότητα πάντα. Όταν γύριζαν μετά στο σπίτι τους κυνηγούσαν, πεζοί ή καθισμένοι στο πίσω μέρος των αλόγων, κουνέλια αρκούδες και τίγρεις. Συνηθισμένο ήταν το κυνήγι με τη λόγχη και το τόξο. Όλοι όμως αποσκοπούσαν στο ίδιο πράγμα. Να κρατήσουν το σώμα τους γυμνασμένο και ετοιμοπόλεμο γιατί ήξεραν ότι, αν βρισκόντουσαν αντιμέτωποι με έναν πιο γυμνασμένο και ετοιμοπόλεμο, τότε θα πλήρωναν με την ίδια τη ζωή τους.

Ο ΚΩΔΙΚΑΣ BUSHIDO

Δεν έχω γονείς. Ο Ουρανός και η Γη είναι οι γονείς μου.

Δεν έχω Θεία δύναμη. Η υπακοή είναι τα μέσα μου.

Δεν έχω μαγική δύναμη. Η εσωτερική δύναμη είναι η μαγεία μου.

Δεν έχω ζωή ούτε θάνατο. Το αιώνιο είναι η ζωή και ο θάνατός μου.

Δεν έχω σώμα. Η ανδρεία είναι το σώμα μου.

Δεν έχω μάτια. Η αστραπή είναι τα μάτια μου.

Δεν έχω αυτιά. Η ευαισθησία είναι τα αυτιά μου.

Δεν έχω μέλη. Η ταχύτητα είναι τα άκρα μου.

Δεν έχω σκοπούς. Η ευκαιρία είναι οι σκοποί μου.

Δεν έχω θαύματα. Το (πεπρωμένο) Kάρμα είναι το θαύμα μου.

Δεν έχω αρχές. Οι αρχές μου είναι η προσαρμοστικότητα σε όλα τα πράγματα.

Δεν έχω φίλους. Ο Νους είναι ο φίλος μου.

 

 


karate.gr - για όσους ξέρουν να διαβάζουν!

  Αρχική      Επικαιρότητα      ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΤΕ .