Η ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΞΕΣΠΑΘΩΝΕΙ ……….

Λύπη, οργή, θυμός και αγανάκτηση, αποτυπώνονται σε αναρτήσεις στο fb καθώς και στα σχόλια που τις συνοδεύουν, αφενός για τον απαράδεκτο και παράνομο αποκλεισμό ανηλίκων αθλητών από τους αγώνες, αφετέρου για την προκλητικότατη συμπεριφορά μη θεσμικού παράγοντα της ΕΛΟΚ. Οι προαναφερόμενες αναρτήσεις, που αυτούσιες δημοσιεύει το Karate news, τρόπον τινά συμπληρώνουν την εικόνα που μας μετέφερε η επιστολή μητέρας αθλητού, που πρόσφατα δημοσιεύσαμε:

 ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΘΛΗΤΡΙΑΣ

Όλα τα ευχαριστώ του κόσμου είναι λίγα για να περιγράψω αυτά που κέρδισα από αυτούς τους αγώνες. Μάλλον διόρθωση: Από αυτή την περιπέτεια, αυτή την εμπειρία... Τα μετάλλια και οι θέσεις δεν με νοιάζουν. Δεν με ευχαριστούν τόσο όσο να βλέπω τα παιδιά της σχολής μου, αγόρια και κορίτσια, ευτυχισμένα, ευχαριστημένα.. Με ένα μετάλλιο στο λαιμό.  Για αυτά τα μικρά παιδάκια ένα "χρυσό" ή ένα "ασημένιο" ή ένα "χάλκινο" μπιχλιμπίδι είναι η μεγαλύτερη χαρά. Περιττό να σχολιάσω ότι χίλια τέτοια μπιχλιμπίδια δεν φτάνουν για να φτάσουν την αξία των παιδιών αυτών. Το να βλέπεις 10χρονα στο βάθρο να σε κοιτάνε μέσα από τα γεμάτα ευχαρίστηση μάτια τους και να έχουν ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Αυτό για εμένα είναι το καλύτερο μετάλλιο από όλα. Κάποια είχαν την ευκαιρία να σταθούν μπροστά μου πάνω στο βάθρο και να με κοιτάξουν έτσι. Και να με συγκινήσουν. Κάποια άλλα βγαίναν από τον αγώνα με μάτια γεμάτα απογοήτευση ίσως και δάκρυα. Κάποια άλλα όμως δεν είχαν καν την ευκαιρία να με κοιτάξουν. Εφόσον κατάλαβαν τι έγινε δεν είχαν καν τη δύναμη να σηκώσουν το βλέμμα τους. Με ρωτούσαν προηγουμένως μόνο αυτό. "Κυρια εγώ πότε θα παίξω;" ... "Κυρία η δικιά μου η σειρά πότε είναι;" ... "Κυρία φωνάζουν την κατηγορία μου. Γιατί δεν λένε το όνομα μου;".

Τι να πεις σε αυτά τα παιδάκια. Τι να τους πεις. Μόνο το κεφάλι μου γυρνούσα απο την άλλη και βούρκωνα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι κουράγιο. Κουράγιο και υπομονή. Και θα τους δείξετε τι αξίζετε. Δεν είσαστε τόσο αδύναμοι. Θα τους δείξετε πως μπορείτε να σηκωθείτε ξανά όταν σας ρίχνουν. Και θα τους δείχνετε ότι μπορείτε να σηκωθείτε και να ανεβείτε στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου. "Πιστεύω σε εσένα" έλεγα σε κάθε παιδί που κοίταζα στα μάτια λίγο πριν μπει να αγωνιστεί. Τώρα λέω "Πιστεύω σε εσάς. Πιστεύω σε εμάς. Πιστεύω στις δυνατότητες σου και τις γνώσεις που σου χαρίζει η προπονήτρια μας. Πιστεύω σε αυτή τη σχολή. Το πάθος και την πίστη που την γεμίζει. Πιστεύω στην οικογένεια μας" Μέσα από την καρδιά μου θέλω να ευχαριστήσω όλα αυτά τα παιδιά που με βοήθησαν να πάρω αυτό το μετάλλιο για να τους το αφιερώσω. Είναι δικό σας. Το αξίζετε. Το λέω και βουρκώνω.

Ευχαριστώ πάρα πολύ την προπονήτρια μας. Που δεν έχασε ούτε έναν αγώνα όλο το Σαββατοκύριακο. Και ήταν δίπλα σε όλους. Αξίζει πολλά συγχαρητήρια και το μόνο που μπορεί να την κάνει περήφανη πιστέψτε με είναι να βλέπει τους μαθητές της  να μην το βάζουν κάτω, να μην παραιτούνται, να προσπαθούν και να αντιστέκονται στις δυσκολίες. Και πάνω από όλα να είναι ευτυχισμένα. Ακόμη ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εκείνους που βοήθησαν την κατάσταση μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε μια σωστή οργάνωση. Και ένα τελευταίο τεράστιο ευχαριστώ στην υπέροχη κερκίδα που δεν άφησε κανένα παιδί λεπτό χωρίς ψυχική υποστήριξη....

ΜΥΤΙΛΗΝΗ ............... ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ..............  ΠΑΘΟΣ - ΔΥΝΑΜΗ - ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ - ΔΟΞΑ.

 ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΗΤΕΡΑΣ

Αυτούς τους αγωνες είμαι σίγουρη ότι δεν θα τους ξεχάσουμε πολλοί από αυτόν τον σύλλογο, εγώ πάντως θα τους θυμάμαι περισσότερο γιατί μου έμεινε αυτή η πίκρα στην ψυχή από το βλέμμα του Θ. (9 χρονών), του Α. (8 χρονών), της Μ. (10 χρονών), της Κ. (10 χρονών),της Ει. (11 χρονών) όταν κατάλαβαν ότι έφτασαν σε απόσταση αναπνοής από το τατάμι και δεν τους επιτρεπόταν να το πατήσουν για να αγωνιστούν. Λυπάμαι αφάνταστα για αυτούς που δεν σεβάστηκαν τον κόπο τους, τη δουλειά που έριξαν τον τελευταίο 1,1/2 μήνα επί καθημερινής βάσης, την κούρασή τους, τις ελπίδες τους και τα όνειρα τους, αλλά και τις οικονομικές δυσκολίες των γονιών που παρ' όλα αυτά έστειλαν τα παιδιά τους να αγωνιστούν! Αυτό το βάρος στην ψυχή ακόμα μου έχει μείνει, παρά τις επιτυχίες μας τις οποίες θεωρώ επιτυχίες αγωνιζομένων και μη, νικητών και νικημένων ... τα παιδάκια αυτά έμειναν δίπλα μας και χειροκρότησαν και ενθάρρυναν όλους τους αθλητές του Συλλόγου.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ   ....     Η φωτογραφία είναι αφιερωμένη σε αυτά τα παιδιά!