Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι μια ταξινόμηση των πιο σοβαρών αμαρτημάτων σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία, την οποία εισήγαγε ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ κατά τη διάρκεια της θητείας του 590-604 μ.Χ. στην εργασία του Magna Moralia.

Τα αμαρτήματα ονομάζονται "θανάσιμα" γιατί σύμφωνα με την εκκλησία μπορούν να στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου, εκτός αν συγχωρεθούν με την εξομολόγηση. Σύμφωνα με την παράδοση, κάθε αμάρτημα εκπροσωπείται και από ένα δαίμονα.

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, ταξινομημένα κατά αύξουσα σοβαρότητα είναι:

• Αλαζονεία (superbia) = υπεροψία, το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανώτερο των άλλων, δαίμονας ο Aζαζέλ [Azazel].

• Οκνηρία (acedia) = φυγοπονία, τεμπελιά, δαίμονας ο Βηλφεγώρ [Belphegor].

• Λαγνεία (lussuria) = φιληδονία, κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες, δαίμονας ο Ασμοδαίος [Asmodeus].

• Λαιμαργία (gula) = βουλιμία, κατάσταση στην οποία ένας άνθρωπος τρώει πολύ, ασταμάτητα και γρήγορα, δαίμονας ο Βελζεβούλ [Beelzebub].

• Απληστία (avaritia) = πλεονεξία, κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος θέλει όλο και περισσότερα, δαίμονας ο Μαμμωνάς [Mammon].

• Οργή (ira = θυμός, μνησικακία και εκδικητική συμπεριφορά), δαίμονας ο Σατανάς [Satan/Amon].

• Ζηλοφθονία (invidia) = φθόνος, ζήλια. Όταν κάποιος ενοχλείται με την επιτυχία των άλλων, δαίμονας ο Λεβιάθαν [Leviathan].

Η Αλαζονεία θεωρείται ως η μητέρα όλων των αμαρτιών.